Kilkaset osób rozstrzelano na miejscu, a pozostałych kilka tysięcy więźniów poprowadzono w kolumnie marszowej (dwanaście osób w szeregu, przy długości kolumny około 1500 m) w kierunku [[Uszacz (obwód witebski)|Uszacza]].
Kolumna marszowa więźniów (bez jedzenia i picia) na „drodze śmierci” pozostawiała ciała. Droga biegła m.in. przez [[Kowale (rejon głębocki)|Kowale]], [[Hołubicze]], [[Przewóz (rejon głębockiBiałoruś)|Przewóz]], Uszacz. Do zbiorowego mordu doszło w miejscowości Sierocino ([[Soroczyno (rejon uszacki)|Soroczyno]]), gdzie w związku z ucieczką więźnia naczelnik więzienia Prijomyszew oraz pięciu konwojentów rozstrzelali 27 (względnie 32) więźniów. W czasie całego marszu Prijomyszew zastrzelił osobiście z pistoletu 55 osób. Po dojściu do [[Ułła|Ułły]] kolumna przeszła przez most nad Dźwiną. W okolicach kołchozu Taklinowo nadleciał niemiecki samolot i zbombardował most, który chwilę wcześniej opuścili więźniowie<ref name="Kalbarczyk">{{Cytuj pismo | nazwisko = Kalbarczyk | imię = Sławomir| tytuł = Sławomir Kalbarczyk – Zbrodnicza ewakuacja więzienia w Berezweczu w czerwcu 1941 r. W 70. rocznicę|czasopismo = Nasz Dziennik. Dodatek historyczny IPN nr 7/2011 (50) | wolumin = 29.07.2011 | data = 2011-08-11 | url = http://www.ziemiamielecka.pl/?p=6957}}</ref>. Strażnicy dostali rozkaz, by zlikwidować więźniów. Leżących więźniów rozstrzelano przy użyciu karabinów maszynowych, a tych co przeżyli dobito bagnetami. Czekiści tak się spieszyli, że pozostawili ciała na miejscu. Kilku osobom udało się uciec. Następnego dnia przyjechało speckomando [[NKWD]], które zagnało wieśniaków do zasypania ciał w dołach po ziemniakach w kołchozie Mikałajewa. Po wkroczeniu Niemców ciała pomordowanych ekshumowano i przeniesiono do olbrzymiego grobu na skraju lasu koło Taklinowa<ref name="Krahel">{{Cytuj pismo | nazwisko = Krahel | imię = Tadeusz | tytuł = Ks. dziekan Franciszek Kuksewicz | czasopismo = Czas Miłosierdzia. Białostocki Biuletyn Kościelny | wolumin = PAŹDZIERNIK 2002 Nr 10(150) | url = http://www.bialystok.opoka.org.pl/czas/nr150/art.php?artykul=kuksewicz}}</ref>.
Oficjalne źródła podają liczbę 714 (715<ref name="Kalbarczyk"/>) zabitych, jednak ocalały świadek Paweł Kożuch, który leżał między ciałami zabitych, usłyszał od konwojentów liczbę 1773. Pięć lub sześć ocalałych osób uciekało do domu, lecz następnego dnia zostali złapani i rozstrzelani w wiosce Uboina, położonej na prawym brzegu Dźwiny, 15 km na północny zachód od Mikałajewa<ref name="Bautowicz">{{Cytuj stronę|nazwisko = Баўтовіч|imię = Міхась|tytuł=Месца загубу грамадзянаў Беларусі і Польшчы - ахвяраў бальшавіцкага тэрору. Месца масавага расстрэлу 1941 году | Мікалаева|data dostępu=2016-04-12|opublikowany=www.radzima.org|url=http://www.radzima.org/be/object/8345.html| język = be}}</ref>. Większość zabitych nie miała wyroków, więc z punktu widzenia sowieckiego prawa byli niewinni<ref name="Kalbarczyk"/>.
