Dukora: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Gates and Stables in Palace of Hartings in Dukora.JPG|thumb|left|Brama wjazdowa do parku i stajnie, 2014 rok]]

[[Plik:Dukora, Harting. Дукора, Гартынг (N. Orda, 1876).jpg|thumb|240px|Pałac w Dukorze.<br />Akwarela [[Napoleon Orda|Napoleona Ordy]] z 1876 roku]]

== Historia ==

Miasteczko i dobra Dukora należały niegdyś do [[Sapiehowie|Sapiehów]], później [[:Kategoria:Zawiszowie herbu Łabędź|Zawiszów]] (w XVI wieku) i [[Ogińscy herbu Oginiec|Ogińskich]]. Hetman [[Michał Kazimierz Ogiński|Michał Ogiński]] roztrwonił te ogromne włości. Administratorami majątku byli: Stanisław Moniuszko (dziad [[Stanisław Moniuszko|słynnego kompozytora]]) i Franciszek Osztorp, syn osiadłego w Polsce żołnierza szwedzkiego armii [[Karol XII|Karola XII]]. Obaj doprowadzili do tego, że Ogiński był zmuszony sprzedać im majątek w zamian za zobowiązania wobec nich{{r|S2|P|RA}}. W 1791 roku Moniuszko i Osztorp podzielili między siebie majątek. Dukora przypadła Osztorpowi. W ramach rozliczeń Moniuszko wzniósł w Dukorze wspaniały kościół, co spowodowało ustanowienie tu osobnej parafii dukorskiej. Pod koniec XVIII lub na początku XIX wieku wybudowano tu przepyszny pałac, fundacji Franciszka Osztorpa lub jego syna Leona (1786–1851). Siedziba ta zyskała (z pewną przesadą) miano „rezydencji białoruskiego Romanowa”{{r|RA}}. Leon Osztorp przez 23 lata (1823–1846) był gubernianym marszałkiem szlachty, urządzając w swoim pałacu liczne i huczne przyjęcia.