Paul Otto Geibel: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawienie martwego linku |
drobne redakcyjne, drobne techniczne |
||
Linia 3:
== Kariera w strukturach SS ==
Geibel z zawodu był policjantem. Do [[NSDAP]] wstąpił w [[1931]] roku, a od lipca 1938 służył w szeregach [[Schutzstaffel|SS]]. Od 1940 pracował w Głównym Urzędzie [[Ordnungspolizei|Policji Porządkowej]] w [[Berlin]]ie, gdzie doszedł do stanowiska Szefa Urzędu Personalnego w randze pułkownika żandarmerii<ref name="Geibel">{{cytuj książkę
W marcu 1944 Geibel miał objąć stanowisko dowódcy SS i policji w [[Gdańsk]]u, lecz po śmierci [[Franz Kutschera|Franza Kutschery]] [[Heinrich Himmler|Himmler]] mianował go dowódcą SS i policji na dystrykt warszawski. Geibel objął to stanowisko 3 marca 1944<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=Skorwider | imię=Danuta | tytuł=Organizacja władz niemieckich na terenie dystryktu warszawskiego w latach 1939–1945 [w:] Raporty Ludwiga Fischera, gubernatora dystryktu warszawskiego 1939–1944 | wydawca=Wydawnictwo Książka i Wiedza | miejsce=Warszawa | strony = 53 | rok=1987 | isbn=83-05-11197-0}}</ref>.
Linia 10:
== Udział w tłumieniu powstania warszawskiego ==
W momencie wybuchu powstania Geibel kierował obroną tzw. [[Dzielnica policyjna w Warszawie (1939-1945)|dzielnicy policyjnej]]. Po odparciu powstańczego ataku na [[Gmach Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie|siedzibę Gestapo]] przy [[Aleja Jana Chrystiana Szucha w Warszawie|al. Szucha]] 25 podległe mu oddziały dokonały krwawej rozprawy z mieszkańcami [[Śródmieście Południowe (Warszawa)|Śródmieścia Południowego]]. Tylko w pierwszych dniach sierpnia 1944 roku ludzie Geibla [[Egzekucje w „dzielnicy policyjnej” w Warszawie (1944)|zamordowali od 5 do 10 tysięcy cywilów]] zamieszkujących okolice al. Szucha<ref name="Śródmieście Pd.">{{cytuj książkę |nazwisko = Maliszewscy| imię = Izabela i Stanisław
W następnych tygodniach gmach na Szucha pełnił rolę punktu rozdzielczego dla ludności z południowych, zajętych przez Niemców, dzielnic Warszawy. Podlegli Geiblowi [[Gestapo|gestapowcy]] dokonywali tam nadal egzekucji warszawiaków (zwłaszcza młodych mężczyzn i kobiet), których podejrzewano o udział w walkach. O rozmiarze zbrodni świadczy informacja zawarta w protokole [[Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu|Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich]] w Warszawie z czerwca 1946, że odnalezione w piwnicy przy al. Szucha 12/14 prochy ludzkie ważyły 5.578,5 kg<ref name="Mauzoleum Szucha">{{Cytuj stronę | url = http://muzeum-niepodleglosci.pl/palac-dane/filia-muzeum-wiezienia-pawiak/ | tytuł = Filia Muzeum Więzienia Pawiak | praca = Muzeum Niepodległości | opublikowany = muzeum-niepodleglosci.pl | data dostępu = 2016-05-23}}</ref>.
Geibel sprawował ponadto ogólne dowództwo nad siłami policji, żandarmerii i SS na [[Mokotów|Mokotowie]], które dopuściły się tam [[Pacyfikacja Mokotowa|szeregu zbrodni]] wobec mieszkańców stolicy<ref name="Geibel"/>. Również na jego rozkaz więzione na Szucha kobiety w charakterze żywych tarcz pędzono przed niemieckimi czołgami w kierunku powstańczych barykad<ref>Adam Borkiewicz, ''Powstanie warszawskie. Zarys działań natury wojskowej'', Instytut wydawniczy PAX, Warszawa 1969 r., str. 254.</ref><ref name="Łosińska">{{cytuj książkę
Po upadku powstania Geibel osobiście nadzorował wysiedlanie cywilnej ludności stolicy i operację [[Zburzenie Warszawy|metodycznego wyburzania miasta]]. Za zasługi w tłumieniu powstania [[Adolf Hitler|Hitler]] awansował go w dniu [[26 października]] [[1944]] roku do stopnia [[SS-Brigadeführer]]a i generała majora policji<ref name="Geibel"/>. Odznaczono go również [[Krzyż Żelazny|Krzyżem Żelaznym]] I klasy.
Linia 27:
W dniu [[2 maja]] [[1947]] roku Specjalny Sąd Narodowy w Pradze skazał Geibla na 5 lat ciężkiego więzienia za przynależność do SS. Po odbyciu kary został przekazany do Polski. Tam wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m. st. Warszawy w roku 1954 został skazany na karę dożywotniego więzienia za zbrodnie dokonane w trakcie tłumienia powstania warszawskiego.
Geibel odbywał karę w więzieniu w [[Strzelce Opolskie|Strzelcach Opolskich]]. W [[1956]] Wydział Karny Sądu Wojewódzkiego w Opolu na posiedzeniu niejawnym „z uwagi na nienaganne zachowanie się skazanego w czasie odbywania kary i jego warunki osobiste wskazujące, że mimo tylko częściowego wykonania kary nie popełni on po zwolnieniu nowego przestępstwa” zwolnił Geibla z więzienia, po czym ten udał się do Warszawy po paszport<ref name="Powstanie Warszawskie">{{cytuj stronę| url = http://www.powstanie-warszawskie-1944.pl | tytuł = Powstanie Warszawskie 1944|
Interwencja grupy wyższych oficerów [[Ludowe Wojsko Polskie|Wojska Polskiego]] spowodowała ponowne osadzenie Geibla w więzieniu w Strzelcach Opolskich. Próba zwolnienia go w roku 1966 z więzienia przez ten sam sąd spowodowała przeniesienie go przez władze centralne do [[Więzienie mokotowskie|więzienia mokotowskiego]] w Warszawie, w którym popełnił samobójstwo 12 listopada 1966 roku<ref name="Powstanie Warszawskie"/>.
|