Paul Otto Geibel: Różnice pomiędzy wersjami

Geibel z zawodu był policjantem. Do [[NSDAP]] wstąpił w [[1931]] roku, a od lipca 1938 służył w szeregach [[Schutzstaffel|SS]]. Od 1940 pracował w Głównym Urzędzie [[Ordnungspolizei|Policji Porządkowej]] w [[Berlin]]ie, gdzie doszedł do stanowiska Szefa Urzędu Personalnego w randze pułkownika żandarmerii<ref name="Geibel">{{cytuj książkę |nazwisko = |imię = | autor link = | tytuł = Protokół przesłuchania Geibla przed GKBZN w Polsce za: Zbrodnie okupanta w czasie powstania warszawskiego w 1944 roku (w dokumentach) | wydawca = wydawnictwo MON | miejsce = Warszawa | rok = 1962| strony = 414-429| isbn =}}</ref>.

W momencie wybuchu powstania Geibel kierował obroną tzw. [[Dzielnica policyjna w Warszawie (1939-1945)|dzielnicy policyjnej]]. Po odparciu powstańczego ataku na [[Gmach Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie|siedzibę Gestapo]] przy [[Aleja Jana Chrystiana Szucha w Warszawie|al. Szucha]] 25 podległe mu oddziały dokonały krwawej rozprawy z mieszkańcami [[Śródmieście Południowe (Warszawa)|Śródmieścia Południowego]]. Tylko w pierwszych dniach sierpnia 1944 roku ludzie Geibla [[Egzekucje w „dzielnicy policyjnej” w Warszawie (1944)|zamordowali od 5 do 10 tysięcy cywilów]] zamieszkujących okolice al. Szucha<ref name="Śródmieście Pd.">{{cytuj książkę |nazwisko = Maliszewscy| imię = Izabela i Stanisław | autor link = | tytuł = Śródmieście Południowe. Warszawskie Termopile 1944| wydawca = Wydawnictwo Askon| miejsce = Warszawa | rok = 2001 | strony = 185| isbn = }}</ref> (ofiarą rzezi padli zwłaszcza mieszkańcy ulic: [[Ulica Bagatela w Warszawie|Bagatela]], [[Ulica Flory w Warszawie|Flory]], [[Ulica Chocimska w Warszawie|Chocimskiej]], [[Ulica Marszałkowska w Warszawie|Marszałkowskiej]], [[Ulica Oleandrów w Warszawie|Oleandrów]], [[Ulica Litewska w Warszawie|Litewskiej]]), których masowo rozstrzeliwano w ruinach [[Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych|GISZ]] i tzw. Ogródku Jordanowskim<ref name="Bez niedomówień">{{cytuj stronę| url = http://www.powstanie.pl/index.php?ktory=20&class=text| tytuł = Powstanie warszawskie – bez niedomówień| opublikowany = powstanie.pl | data dostępu = 17 września 2009| autor = Jan Sidorowicz | opublikowany = | data = | język = }}</ref>.

W następnych tygodniach gmach na Szucha pełnił rolę punktu rozdzielczego dla ludności z południowych, zajętych przez Niemców, dzielnic Warszawy. Podlegli Geiblowi [[Gestapo|gestapowcy]] dokonywali tam nadal egzekucji warszawiaków (zwłaszcza młodych mężczyzn i kobiet), których podejrzewano o udział w walkach. O rozmiarze zbrodni świadczy informacja zawarta w protokole [[Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu|Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich]] w Warszawie z czerwca 1946, że odnalezione w piwnicy przy al. Szucha 12/14 prochy ludzkie ważyły 5.578,5 kg<ref name="Mauzoleum Szucha">{{Cytuj stronę | url = http://muzeum-niepodleglosci.pl/palac-dane/filia-muzeum-wiezienia-pawiak/ | tytuł = Filia Muzeum Więzienia Pawiak | praca = Muzeum Niepodległości | opublikowany = muzeum-niepodleglosci.pl | data dostępu = 2016-05-23}}</ref>.

Geibel sprawował ponadto ogólne dowództwo nad siłami policji, żandarmerii i SS na [[Mokotów|Mokotowie]], które dopuściły się tam [[Pacyfikacja Mokotowa|szeregu zbrodni]] wobec mieszkańców stolicy<ref name="Geibel"/>. Również na jego rozkaz więzione na Szucha kobiety w charakterze żywych tarcz pędzono przed niemieckimi czołgami w kierunku powstańczych barykad<ref>Adam Borkiewicz, ''Powstanie warszawskie. Zarys działań natury wojskowej'', Instytut wydawniczy PAX, Warszawa 1969 r., str. 254.</ref><ref name="Łosińska">{{cytuj książkę |nazwisko = |imię = | autor link = | tytuł = zeznanie Weroniki Łosińskiej za: Zbrodnie okupanta..., op. cit| wydawca = | miejsce = | rok =.| strony = 138| isbn =}}</ref>.

Geibel odbywał karę w więzieniu w [[Strzelce Opolskie|Strzelcach Opolskich]]. W [[1956]] Wydział Karny Sądu Wojewódzkiego w Opolu na posiedzeniu niejawnym „z uwagi na nienaganne zachowanie się skazanego w czasie odbywania kary i jego warunki osobiste wskazujące, że mimo tylko częściowego wykonania kary nie popełni on po zwolnieniu nowego przestępstwa” zwolnił Geibla z więzienia, po czym ten udał się do Warszawy po paszport<ref name="Powstanie Warszawskie">{{cytuj stronę| url = http://www.powstanie-warszawskie-1944.pl | tytuł = Powstanie Warszawskie 1944| data dostępuopublikowany = 18powstanie-warszawskie-1944.pl września 2009| autordata = | opublikowanydostępu = |18 data = | język =września 2009}}</ref>.