|
| znak na mapie =
| commons = Category:WOK Stara Ochronka
| www = http://http://www.wokiskpck.bydgoszcz.com/pl
}}
[[Plik:Bdg WOKStaraOchronka 4 07-2013.jpg|thumb|240px|Budynek przed przebudową]]
[[Plik:Bdg WOKStaraOchronka 6 07-2013.jpg|thumb|240px|Symbole na elewacji budynku]]
[[Plik:Bdg WOKStaraOchronka 8 07-2013.jpg|thumb|240px|Zwieńczenie [[portal]]u]]
'''Kujawsko-Pomorskie Centrum Kultury w Bydgoszczy'''<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.bydgoszcz.pl/kultura/instytucje/Wok.aspx | tytuł = Kujawsko-Pomorskie Centrum Kultury w Bydgoszczy| opublikowany = Urząd Miasta Bydgoszcz | data dostępu = 2016-05-25}}</ref>, dawniej '''Wojewódzki Ośrodek Kultury i Sztuki „Stara Ochronka” w [[Bydgoszcz]]y''' – samorządowa [[instytucja kultury]] utworzona w [[1956]] roku. Nazwa nawiązuje do historycznej funkcji zabytkowego budynku, w którym mieści się obecna siedziba ośrodka.
== Charakterystyka ==
WOKiSKPCK jest placówką upowszechniania kultury, która swoją działalnością obejmuje obszar [[województwo kujawsko-pomorskie|województwa kujawsko-pomorskiego]]. Wypełniając swoje zadania statutowe podejmuje szereg działań z zakresu animacji kulturalnej: wspiera amatorski ruch artystyczny, prowadzi działalność edukacyjną i instrukcyjno-metodyczną, współpracuje z placówkami kultury, środowiskami twórczymi, stowarzyszeniami kulturalnymi.
Ośrodek realizuje projekty o znaczeniu regionalnym, ogólnopolskim i międzynarodowym – [[festiwal]]e, przeglądy, [[konkurs]]y, [[wystawiennictwo|wystawy]], [[koncert]]y, [[konferencja naukowa|konferencje naukowe]], warsztaty, imprezy plenerowe. WOKiSKPCK prowadzi także działalność wydawniczą (m.in. „''Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu''”, „''Kwartalnik Artystyczny – Kujawy i Pomorze''”). Specjalnością WOKiSośrodka jest ''Infolinia Kulturalna'' oferująca informacje o wydarzeniach kulturalnych regionu. Przy WOKiSKujawsko-Pomorskim Centrum Kultury działa też ''Galeria Sztuki Ludowej i Nieprofesjonalnej''.
Ośrodek organizuje na terenie [[Bydgoszcz]]y i całego [[województwo kujawsko-pomorskie|regionu kujawsko-pomorskiego]] szereg przeglądów i festiwali kulturalnych. Do najbardziej znanych należą m.in. [[Bydgoszcz Buskers Festiwal - Międzynarodowe Spotkania Artystów Ulicznych]], Bydgoski Blues & Folk Festiwal, Ogólnopolskie Konfrontacje Zespołów Tanecznych i wiele innych.
== Historia ==
Placówka powstała w styczniu [[1955]] r. pod nazwą '''Wojewódzki Dom Kultury Związków Zawodowych''' z siedzibą w gmachu przy ul. Toruńskiej 30 w Bydgoszczy. Już w grudniu [[1956]] roku na bazie powyższej placówki związkowej powołano '''Wojewódzki Dom Kultury''', którego działalność koncentrowała się wokół zagadnień instrukcyjno-metodycznych. Do czasu otwarcia w 1974 r. [[Pałac Młodzieży w Bydgoszczy|Pałacu Młodzieży]], WDK był najważniejszą placówką wychowania pozaszkolnego w Bydgoszczy, prowadził jednocześnie działalność środowiskową, zwłaszcza dla mieszkańców [[Szwederowo (osiedle w Bydgoszczy)|osiedla Szwederowo]]<ref name="KB1">Sucharska Anna: Kultura w Bydgoszczy w latach 1945-1980. [w.] Bydgoszcz wczoraj i dziś 1945-1980. Praca zbiorowa pod red. Stanisława Michalskiego. Bydgoskie Towarzystwo Naukowe. Państwowe Wydawnictwo Naukowe Warszawa-Poznań 1988</ref>.
Od [[1963]] r. WDK stał się instytucją nadrzędną, nadzorującą pracę merytoryczną placówek kulturalno-oświatowych ówczesnego [[Województwo bydgoskie (1950–1975)|województwa bydgoskiego]], co wyrażało się w inspirowaniu poczynań kulturalnych, szkoleniu pracowników i działaczy kultury. W okresie tym WDK mógł poszczycić się również szeroką ofertą programową skierowaną do środowiska bydgoskiego. Organizował i współorganizował takie imprezy jak: [[Zjazd Pisarzy Ziem Zachodnich i Północnych]], Festiwal „Sztuka Faktu”, Ogólnopolska Giełda Pomysłów, Ogólnopolski Przegląd Amatorskiego Ruchu Seniora „ARS”, szereg cykli edukacyjnych dla dzieci i młodzieży, i innych inicjatyw z których część realizowana jest do dnia dzisiejszego. W 1975 r. WDK skupiał 9 kół zainteresowań, m.in.: teatralne, muzyczne, filmowe i fotograficzne, plastyczne, hobbystyczne, oświatowe, seniora<ref name="KB1"/>.
W lipcu [[1982]] r. nastąpiła zmiana nazwy instytucji na '''Wojewódzki Ośrodek Kultury''' przy zachowaniu dotychczasowego zakresu działań. Kolejna zmiana – tak w układzie merytorycznym jak i organizacyjnym – nastąpiła w roku 1990 roku w związku z wprowadzeniem Ustawy o [[samorząd terytorialny|Samorządzie Terytorialnym]]. Wówczas to uległa likwidacji cała sfera nadzoru, zmieniając relacje WOK-u z mniejszymi placówkami regionu w układ partnerski.
W [[2001]] r. WOK otrzymał nową siedzibę przy [[Plac Kościeleckich|Pl. Kościeleckich]] 6; w maju [[2009]] roku nastąpiła kolejna zmiana nazwy instytucji, która obecnie brzmibrzmiała: '''Wojewódzki Ośrodek Kultury i Sztuki „Stara Ochronka” w Bydgoszczy'''. Człon „Stara Ochronka” nawiązujenawiązywał do zabytkowej siedziby budynku, w której aż do początku lat [[Lata 50. XX wieku|50. XX w.]] mieściło się schronisko dla niemowląt. 23 czerwca 2014 r. decyzją Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego Wojewódzki Ośrodek Kultury i Sztuki „Stara Ochronka” zmienił swoją nazwę na '''Kujawsko-Pomorskie Centrum Kultury w Bydgoszczy'''.
=== Historia siedziby WOKiSośrodka przy Pl. Kościeleckich 6 w Bydgoszczy ===
Budynek został wzniesiony w latach [[1908]]–[[1909]] z inicjatywy Ojczyźnianego Związku Kobiet jako '''Zakład Leczniczy dla Niemowląt'''. Bardzo duża [[śmiertelność]] wśród [[niemowlę|niemowląt]] (w 1908 w Bydgoszczy wynosiła 22%) spowodowana szczególnie przez ostre [[choroby zakaźne]], [[zapalenie płuc]] i [[biegunka|biegunki]] sprawiła pilną potrzebę usprawnienia opieki medycznej<ref name="Zdrowie">Boguszyński Mieczysław: Od warsztatu balwierskiego do szpitala klinicznego. Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2008. ISBN 978-83-926423-0-5</ref>. Cesarzowa niemiecka [[Augusta Wiktoria von Schleswig-Holstein-Sonderburg-Augustenburg|Augusta Wiktoria]] wystąpiła z apelem o budowanie w większych miastach specjalnych [[Żłobek (edukacja)|żłobków]] dla niemowląt (niem. ''Säulingsheime''). W Bydgoszczy powstała specjalna [[fundacja]], która postawiła sobie za cel budowę szpitalnego żłobka połączonego z kuchnią ludową dla ubogich. Magistrat przekazał nieodpłatnie działkę budowlaną przy obecnym [[Plac Kościeleckich w Bydgoszczy|pl. Kościeleckich]] (niem. ''Hann von Weyhern Platz''), obok istniejącej już szkoły i [[Kościół św. Andrzeja Boboli w Bydgoszczy|fary ewangelickiej]]. Do pisemnego nadania tejże działki dołączony był projekt budowlany rzeczonego zakładu, sporządzony przez miejskiego radcę budowlanego [[Carl Meyer (architekt)|Carla Meyera]]<ref name="Zdrowie"/>. Środki na budowę w wysokości 60 tys. marek przekazał bogaty rentier bydgoski Julius Berger i na jego osobiste życzenie zakład ów nazwano imieniem cesarzowej – ''Auguste-Viktoria-Heim''. Na parterze budynku znalazła miejsce kuchnia dla ubogich, z jadalnią dla 100 osób. Piętro zajmował ośrodek dla niemowląt będący niewielkim, 25 łóżkowym szpitalem z 3 salami chorych, oszkloną werandą, tarasem, kuchnią, łazienką, mieszkaniem dla siostry przełożonej i piastunek. Na poddaszu zlokalizowano pralnię, suszarnię oraz pokój dla personelu pomocniczego<ref name="Zdrowie"/>.
Uroczyste poświęcenie budynku odbyło się 2 kwietnia [[1909]] r., a 1 lipca szpital rozpoczął swoją działalność. Do szpitala, który rychło zaczęto zwać kliniką dla małych dzieci (niem. ''Kleinkinder Klinik''), przyjmowano chore niemowlęta z ubogich rodzin nie tylko z [[Bydgoszcz]]y, ale także z dalszych regionów, np. z [[Prusy Zachodnie|Prus Zachodnich]], [[Śląsk (prowincja)|Śląska]] czy [[Brandenburgia (prowincja)|Brandenburgii]]. Rocznie opieką obejmowano około 130 małych pacjentów, a przy ośrodku utworzono także poradnię dla samotnych, niedoświadczonych matek. Podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]] w szpitalu organizowano także kursy pielęgniarskie, a wśród pracujących tu lekarzy znaleźli się dr Elimar Schendell i dr Hermann Dietz.
Po [[I wojna światowa|I wojnie światowej]] istnienie odrębnego ośrodka szpitalnego dla niemowląt nie było już konieczne, jego rolę przejął oddział dziecięcy w [[Wojewódzki Szpital Obserwacyjno-Zakaźny im. Tadeusza Browicza w Bydgoszczy|szpitalu św. Floriana]]. Dotychczasowa Klinika dla Niemowląt kierowana przez dr Hermanna Dietza zachowała swój charakter do [[1926]] roku, po czym władze miejskie wydzierżawiły obiekt od Niemieckiego Stowarzyszenia Kobiet (niem. ''Deutscher Frauenverein'') i zorganizowały tu '''Ochronkę dla Niemowląt''' (porzuconych, nieślubnych do 2 roku życia)<ref name="Zdrowie"/>. Zatrudniano 6 sióstr miłosierdzia, 5 służących, 2 uczennice i palacza, później również mamki do karmienia piersią. Rocznie przebywało tu około 140 dzieci<ref name="Zdrowie"/>.
W [[1939]] r. Niemcy przywrócili w budynku ośrodek dla niemowląt, a po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] obiekt nadal służył lecznictwu: w latach 1945–1946 mieściła się tu Stacja Opieki nad Matką i Dzieckiem. Potem na krótki czas zmieniono jego funkcję – budynek przez kilka miesięcy zajmowało wojsko, a przez następne kilka lat służył celom mieszkalnym. W latach 1951–2000 znajdowała się tu Specjalistyczna Poradnia Dziecięca działająca w ramach Centralnej Wojewódzkiej Poradni Ochrony Macierzyństwa i Zdrowia Dziecka. W [[2000]] r. budynek zmienił funkcję, obecnie mieści się tu siedziba WojewódzkiegoKujawsko-Pomorskiego OśrodkaCentrum Kultury i Sztuki „Stara Ochronka” w Bydgoszczy.
W 2014 – po przeprowadzeniu remontu dotychczasowej części gmachu – zbudowano nowe skrzydło budynku, mieszczące m.in. salę widowiskową.
=== Galeria Sztuki Ludowej i Nieprofesjonalnej WOKiS ===
Galeria Sztuki Ludowej i Nieprofesjonalnej Wojewódzkiegoprzy Ośrodka Kultury i Sztuki „Stara Ochronka”KPCK w Bydgoszczy działa od [[1991]] roku. Jej siedziba znajdujeznajdowała się na bydgoskim [[Stary Rynek w Bydgoszczy|Starym Rynku]].W 2015 r.przeniesiono GSLiN do siedziby głównej KPCK W Galerii można obejrzeć i zakupić unikalne dzieła twórców ludowych i nieprofesjonalnych z zakresu [[Rzeźba|rzeźby]], [[Malarstwo|malarstwa]], [[haft]]u, [[Garncarstwo|garncarstwa]], zabawkarstwa, [[plecionkarstwo|plecionkarstwa]] i innych form sztuki. Ponadto zadaniem Galerii jest opieka nad amatorskim ruchem artystycznym i popularyzacja [[folklor]]u poprzez organizację wystaw, konkursów, pokazów i warsztatów, imprez (w tym plenerowych) z udziałem twórców i zespołów ludowych. Galeria utrzymuje stały kontakt z instytucjami, placówkami i stowarzyszeniami zajmującymi się [[sztuka ludowa|sztuką ludową]] i nieprofesjonalną w całym kraju, współpracuje z indywidualnymi twórcami ludowymi. Galeria jest organizatorem dwóch ogólnopolskich imprez: [[Ogólnopolski konkurs malarski im. Teofila Ociepki|Ogólnopolskiego konkursu malarskiego im. Teofila Ociepki]] oraz Ogólnopolskiego Przeglądu Amatorskiej Tkaniny Unikatowej.
{{Przypisy}}
| 