Kuba Rozpruwacz: Różnice pomiędzy wersjami

Tej samej nocy zginęła również Catharine Eddowes. Około 1:35 rano Joseph Lawende razem z dwoma przyjaciółmi – rzeźnikiem Josephem Hyamem Levy oraz sprzedawcą mebli Henrym Harrisem przechodził przez Mitre Square. Lawende zauważył kobietę, zidentyfikowaną później przez niego jako Eddowes, rozmawiającą z mężczyzną, którego opisał jako około trzydziestoletniego, wąsatego o jasnej karnacji, ubranego w luźną kurtkę, szary [[kaszkiet]] oraz czerwonawą [[Apaszka|apaszkę]]. Miał on przypominać marynarza<ref name="cateeddowes">[http://www.casebook.org/victims/eddowes.html Catherine Eddowes] ''Casebook: Jack the Ripper''</ref>. Jednakże Levy odmówił składania zeznań<ref>[http://www.casebook.org/witnesses/w/Joseph_Hyam_Levy.html Joseph Hyam Levy] ''Casebook: Jack the Ripper''</ref>, a Harris nie był w stanie potwierdzić zeznań Josepha Lawende<ref>[http://www.casebook.org/witnesses/w/Harry_Harris.html Harry Harris] ''Casebook: Jack the Ripper''</ref>.

 

{{clear}}

; Mary Jane Kelly

Śledztwo było początkowo prowadzone przez wydział do spraw dochodzeń kryminalnej miejskiej policji pod kierunkiem [[detektyw]]a [[Edmund Reid|Edmunda Reida]]. Po zabójstwie Mary Ann Nichols [[Scotland Yard]] przysłał prowadzącym dochodzenie pomoc w postaci detektywów: [[Frederick Abberline|Fredericka Abberline]], [[Henry Moore (detektyw)|Henry’ego Moore]] oraz [[Walter Andrews|Waltera Andrewsa]]. Kiedy zginęła Catharine Eddowes, do śledztwa przyłączył się [[James McWilliam]]{{r|ripper1}}. Sprawę komplikował fakt, że nowo mianowany szef Departamentu Dochodzeń Kryminalnych (CID), Robert Anderson, od 7 września do 6 października, czyli w czasie, kiedy zamordowano Annie Chapman, Elizabeth Stride oraz Catharine Eddowes, przebywał na urlopie w Szwajcarii<ref> Evans i Skinner, ''The Ultimate Jack Sourcebook Ripper'' , s. 675</ref>. Zmusiło to komisarza miejskiej policji, Charlesa Warrena, do mianowania Donalda Swansona nadinspektorem<ref>Begg, s. 205; Evans i Rumbelow, ss. 84-85.</ref>.

 

 

Okaleczenia na ciałach ofiar doprowadziły do spekulacji, jakoby morderca był chirurgiem lub rzeźnikiem. Zachowana notatka Henry’ego Smitha informuje, że policja sprawdzała dowody na związek tych drugich z tajemniczymi zbrodniami dokonanymi na terenie Whitechapel. Po analizie dowodów wykluczono ich jednak ze śledztwa<ref name=autonazwa1>Rumbelow, s. 274.</ref>. Raport Donalda Swansona do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych podaje, że policja przesłuchała 76 rzeźników{{r|autonazwa1}}. Niektórzy, w tym [[Wiktoria Hanowerska|królowa Wiktoria]], twierdzili, że mordercą był przedstawiciel tego zawodu lub poganiacz zwierząt pracujący w jednej z łodzi kursujących między Londynem a Europą kontynentalną i zajmującej się sprzedażą bydła. Whitechapel było bowiem położone w pobliżu londyńskich portów<ref>Marriott, John, ''The Imaginative Geography of the Whitechapel murders'', w Werner, s. 48</ref>. Łodzie zazwyczaj przypływały do nich w czwartek lub piątek, a odpływały w sobotę bądź niedzielę<ref>Rumbelow, s. 93; ''Daily Telegraph'', 10 listopada 1888, cytowany w Evans i Skinner, ''The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook'', s. 341</ref>, jednakże czas kursów pojedynczych łodzi nie zgadzał się z datami popełnienia morderstw przypisywanych Rozpruwaczowi, a możliwość przemieszczania się osób z załogi jednej łodzi do drugiej zanegowano<ref>Raport Roberta Andersona wysłany do Home Office, 10 stycznia 1889, 144/221/A49301C ff. 235–6, cytowany w Evans i Skinner, ''The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook'', s. 399</ref>.

=== Profil mordercy ===

[[Plik:Ripper cartoon punch.png|thumb|left|[[Ciuciubabka]]. Satyryczny rysunek [[John Tenniel|Johna Tenniela]] z czasopisma „[[Punch (czasopismo)|Punch]]” (22 września 1888) krytykujący niekompetencję policji. Niepowodzenia policji w śledztwie były powszechnie odczytywane jako dowód jej nieudolności oraz złej organizacji<ref> Begg, ''Jack the Ripper: The Definitive History'', s. 57</ref>]]

 

Bond krytykował teorię mówiącą o wiedzy [[chirurgia|chirurgicznej]] lub anatomicznej mordercy. Jego zdaniem nie posiadał on nawet doświadczenia rzeźniczego{{r|bond1}}. Spekulował, jakoby winowajca był samotnie żyjącą osobą przechodzącą okresy manii morderczych i erotycznych. Bond sugerował, że rodzaj okaleczeń wskazuje na [[hiperseksualność]] zabójcy. Stwierdził także, że impulsy mordercze sprawcy mogły wynikać z chęci zemsty, złego stanu umysłowego, fanatyzmu religijnego bądź zaburzeń psychiatrycznych, jednak żadnej z tych hipotez nie uważał za prawdopodobną{{r|bond1}}. Nie ma dowodów, że Kuba Rozpruwacz wykazywał aktywność seksualną skierowaną ku ofiarom{{r|ripper2}}<ref>Woods i Baddeley, s. 38</ref>, jednak penetracje nożem ich ciał oraz „pozostawienia ich w hańbiących seksualnych pozycjach połączone z wyeksponowaniem ran” wskazuje, że morderca odczuwał satysfakcję seksualną z zabójstw{{r|ripper2}}<ref>Woods i Baddeley, s. 111.</ref>. Wielu badaczy uważa to za najlepiej udokumentowaną teorię co do motywu działania Rozpruwacza<ref>Evans i Rumbelow, s. 187-188, 261, Woods i Baddeley, s. 121-122.</ref>.

Pocztówka „Zuchwały Kuba” została oznaczona datą 1 października 1888 i tego samego dnia otrzymana przez Centralną Agencję Prasową. Charakterem pisma bardzo przypomina ona list „Drogi Szefie”<ref>Marriott, ss. 219–222</ref>. Autor mówi o „podwójnym wydarzeniu w tym czasie”, co można interpretować jako aluzję do zabójstw Elizabeth Stride i Catharine Eddowes, dokonanych tej samej nocy<ref name="cook">Cook, s. 79–80; Fido, ss. 8–9; Marriott, s. 219–222; Rumbelow, s. 123</ref>. Wywołało to kontrowersje, wiele osób wątpiło, czy żartowniś mógłby mieć taką wiedzę o morderstwach<ref>Cullen, Tom (1965), ''Autumn of Terror, London: The Bodley Head'', s. 103</ref>. Jednak pocztówka „Zuchwały Kuba”, jak wynika z daty stempla pocztowego, została wysłana co najmniej 24 godziny po morderstwach. Prasa i mieszkańcy Londynu dowiedzieli się o nich znacznie wcześniej{{r|cook}}.

 

 

Scotland Yard opublikował kopie listu „Drogi szefie” oraz pocztówki „Zuchwały Kuba” 3 października 1888 w nadziei, że ktoś rozpozna autora tekstów na podstawie charakteru pisma<ref>Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', s. 32–33</ref>. Charles Warren w liście do Godfreya Lushingtona twierdzi, że to na pewno fałszywka, ale i tak należy ustalić, kto ją napisał<ref>List Charlesa Warrena do Godfreya Lushingtona, 10 października 1888, Metropolitan Police Archive MEPO 1/48, cytowany w Cook, s. 78; Evans i Rumbelow, p. 140 oraz Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', s. 4.</ref>. George R. Sims kąśliwie zaznaczył, że list napisany przez jakiegoś dziennikarza mocno podniósł nakład gazet, powodując sensację<ref>Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', s. 41, 52 i Woods oraz Baddeley, s. 54.</ref>. Funkcjonariusze policji twierdzili później, że zidentyfikowali autora listu „Drogi szefie” i pocztówki „Zuchwały Kuba”<ref>Cook, ss. 94–95; Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters From Hell'', s. 45–48; Evans i Skinner, ''The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook'', s. 624–633; Marriott, s. 219–222; Rumbelow, s. 121–122</ref>. [[John George Littlechild]] w liście do George’a R. Simsa z 23 września 1913 uznał, że autorem tych dwóch listów był dziennikarz Tom Bullen<ref>Cook, s. 96–97; Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', s. 49; Evans i Skinner, ''The Ultimate Jack the Ripper Sourcebook'', s. 193; i Marriott, s. 254.</ref>. Podobno w 1931 roku inny dziennikarz – Fred Best, przyznał się do napisania listu „Drogi szefie” oraz pocztówki „Zuchwały Kuba” w celu utrzymania przychodu<ref>Francis E. Camps, sierpień 1966, „More on Jack the Ripper”, ''Crime and Detection'', cytowany w Evans i Skinner, ''Jack the Ripper: Letters from Hell'', ss. 51–52</ref>.