Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego: Różnice pomiędzy wersjami

25 lutego 1990 roku na mocy porozumienia z 1989 roku odbyły się wybory których zwycięstwo należało do opozycji. Nowym prezydentem wybrana została Violeta Chamorro. O ile sandiniści prowadzili w przedwyborczych sondażach to na spadku poparcia dla nich zaważyła [[inwazja Stanów Zjednoczonych na Panamę]]. Akcja otoczenia ambasady amerykańskiej w Managui przez uzbrojonych sandinistów ożywiła w społeczeństwie przed wybuchem kolejnej wojny<ref name=PWN>{{Cytuj stronę |url=http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Nikaragua-Historia;4574894.html |tytuł= Nikaragua. Historia}}</ref><ref name="lewica.pl">{{cytuj stronę| url = http://www.lewica.pl/?id=19979| tytuł = Ospina: Nikaragua. Cztery życia sandinizmu| data dostępu = 23 września 2009| autor = | opublikowany = Lewica.pl| praca = | data = | język =}}</ref> (75,6% respondentów, (w tym 91,8% wyborców opozycji uważało że dalsze rządy FSLN doprowadzą do pogłębienia konfliktu)<ref>Castro, Vanessa (1992). ''The 1990 Elections in Nicaragua and Their Aftermath''. Rowman & Littlefield Publishers, Inc. s. 31.</ref>). Po przegranych wyborach prezydenckich, sandiniści po kilku tygodniach podpisali z Chamorro protokół przekazania władzy. Nowy rząd zgodził się aby dotychczasowi sandiniści zachowali dowodzenie nad policją, wojskiem i służbami specjalnymi (te ostatnie stopniowo zlikwidowano)<ref name="lewica.pl">{{cytuj stronę| url = http://www.lewica.pl/?id=19979| tytuł = Ospina: Nikaragua. Cztery życia sandinizmu| data dostępu = 23 września 2009| autor = | opublikowany = Lewica.pl| praca = | data = | język =}}</ref>.