Wiktor Emanuel II: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Pilot Pirx (dyskusja | edycje) →Zjednoczenie Włoch: Roszczenia Alabamy |
Pilot Pirx (dyskusja | edycje) →Zjednoczenie Włoch: Roszczenia Alabamy |
||
Linia 59:
Wyprawa tysiąca zakończyła się sukcesem. Garibaldi opanował Sycylię i ogłosił jej przyłączenie do królestwa Wiktora Emanuela II<ref>Tomasz Wituch, op. cit., s. 223</ref>. 27 lipca Garibaldi zajął [[Mesyna|Mesynę]] a 19 sierpnia wylądował w [[Kalabria|Kalabrii]]. Wiktor Emanuel II w oficjalnym liście zakazywał Garibaldiemu inwazji na kontynencie, a w prywatnym liście wręcz do niej zachęcał. Prowadził potrójną grę wobec Garibaldiego, Cavoura i Napoleona III. Garibaldi rozpoczął inwazję na [[Neapol]], który ostatecznie zajął bez walki i większego oporu 7 września 1860 roku. Na zajętych terenach jak poprzednio przeprowadzono plebiscyt i jak poprzednio większość opowiedziała się za natychmiastową inkorporacją południowych prowincji do królestwa Wiktora Emanuela II<ref>Tomasz Wituch, op. cit., s. 237</ref>. Resztę wojsk Franciszka II rozbito na przełomie 1860 i 1861 roku. W październiku Garibaldi spotkał się z królem Wiktorem Emanuelem, pozdrawiając go tytułem ''króla Włoch''. W marcu [[1861]] roku Senat i Izba Deputowanych ogłosiły powstanie [[Zjednoczone Królestwo Włoch|Zjednoczonego Królestwa Włoch]] i koronowano Wiktora Emanuela II na [[królowie Włoch|króla Włoch]]<ref>Józef Andrzej Gierowski, ''Historia Włoch'', Wrocław 2003, s. 412</ref>.
Wiktor Emanuel II po śmierci [[Camillo Cavour]]a nie miał już premiera i polityka tej rangi. Młode państwo włoskie ulegało poważnym tarciom politycznym i społecznym. Było ogromnie zróżnicowane pod względem demograficznym i ekonomicznym. Burżuazja posiadała kontrolę nad aparatem administracyjnym. Olbrzymie masy chłopskie żyły w skrajnej nędzy i niedostatku. Król aprobował i miał przekonanie do rządów parlamentarnych. Proces jednoczenia ziem pod jego berłem zakończyło zajęcie Państwa Kościelnego i Rzymu. Pius IX zaprotestował przeciwko okupacji miasta przez wojska [[Piemont|piemonckie]], ogłaszając się „więźniem Watykanu”. W 1871 roku Rzym stał się, w miejsce [[Florencja|Florencji]], oficjalną stolicą zjednoczonego państwa włoskiego.<ref>W tym samym roku [[Traktat waszyngtoński (1871)]] uznał króla Włoch za jednego trzech uprawnionych do wyznaczenia [[państwo neutralne|neutralnego]] [[arbitraż międzynarodowy|arbitra]] w sprawie [[Roszczenia Alabamy|roszczeń Alabamy]].</ref> Znaczenie osobowości króla i jego wpływ na bieg wydarzeń były ogromne. Przez potomnych uznany został za jednego z czterech "ojców Ojczyzny"<ref>Józef Andrzej Gierowski, op. cit., Wrocław 2003, s. 413</ref>.
Zmarł [[9 stycznia]] [[1878]] w [[Rzym]]ie. Jego ciało spoczywa w rzymskim [[Panteon w Rzymie|Panteonie]].
| |||