Paul Otto Geibel: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Paul Otto Geibel.jpg|185px|thumb|Paul Otto Geibel]]'''Paul Otto Geibel''' (ur. [[10 czerwca]] [[1898]] w [[Dortmund]]zie, zm. [[12 listopada]] [[1966]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – niemiecki [[zbrodnia nazistowska|zbrodniarz nazistowski]], wysoki urzędnik państwowy i funkcjonariusz [[III Rzesza|III Rzeszy]], ''[[Brigadeführer|SS-Brigadeführer]] und [[Generalmajor]] der Polizei'', w czasie [[Okupacja niemiecka w Polsce 1939-1945|okupacji niemieckiej w Polsce]] [[Dowódca SS i Policji|dowódca SS i policji]] na [[Dystrykt warszawski (GG)|dystrykt warszawski]] [[Generalne Gubernatorstwo|Generalnego Gubernatorstwa]], następnie dowódca [[Ordnungspolizei]] w [[Praga|Pradze]]. Następca [[Franz Kutschera|Franza Kutschery]]. Brał udział w tłumieniu [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]] i odpowiadał za szereg zbrodni popełnionych na ludności cywilnej. Po wojnie skazany w [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]] na 5 lat więzienia. Po odbyciu kary przekazany do Polski. Skazany przez polski wymiar sprawiedliwości na karę dożywotniego więzienia, popełnił [[samobójstwo]] w trakcie odbywania kary.

Geibel z zawodu był policjantem. Do [[NSDAP]] wstąpił w [[1931]] roku, a od lipca 1938 służył w szeregach [[Schutzstaffel|SS]]. Od 1940 pracował w Głównym Urzędzie [[Ordnungspolizei|Policji Porządkowej]] w [[Berlin]]ie, gdzie doszedł do stanowiska Szefa Urzędu Personalnego w randze pułkownika żandarmerii<ref name="Geibel">{{cytuj książkę | tytuł = Protokół przesłuchania Geibla przed GKBZN w Polsce za: Zbrodnie okupanta w czasie powstania warszawskiego w 1944 roku (w dokumentach) | wydawca = wydawnictwo MON | miejsce = Warszawa | rok = 1962| strony = 414-429| isbn =}}</ref>.

Geibel sprawował ponadto ogólne dowództwo nad siłami policji, żandarmerii i SS na [[Mokotów|Mokotowie]], które dopuściły się tam [[Pacyfikacja Mokotowa|szeregu zbrodni]] wobec mieszkańców stolicy<ref name="Geibel"/>. Również na jego rozkaz więzione na Szucha kobiety w charakterze żywych tarcz pędzono przed niemieckimi czołgami w kierunku powstańczych barykad<ref>[[Adam Borkiewicz]], ''Powstanie warszawskie. Zarys działań natury wojskowej'', Instytut wydawniczy PAX, Warszawa 1969 r., str. 254.</ref><ref name="Łosińska">{{cytuj książkę | tytuł = zeznanie Weroniki Łosińskiej za: Zbrodnie okupanta..., op. cit.| strony = 138}}</ref>.

Po upadku powstania Geibel osobiście nadzorował wysiedlanie cywilnej ludności stolicy i operację [[Zburzenie Warszawy|metodycznego wyburzania miasta]]. Za zasługi w tłumieniu powstania [[Adolf Hitler|Hitler]] awansował go w dniu [[26 października]] [[1944]] roku do stopnia [[Brigadeführer|SS-Brigadeführer]]a i generała majora policji<ref name="Geibel"/>. Odznaczono go również [[Krzyż Żelazny|Krzyżem Żelaznym]] I klasy.