Admiral Graf Spee: Różnice pomiędzy wersjami

'''AdmiraAdmiral Graf Spee''' – [[Niemcy|niemiecki]] [[krążownik ciężki]] [[Krążowniki ciężkie typu Deutschland|typu ''Deutschland'']] (jednostki tej serii nazywano „pancernikami kieszonkowymi”). Nosił imię wiceadmirała [[Maximilian von Spee|Maximiliana hrabiego von Spee]] i był drugim okrętem nazwanym na jego cześć. Zatopiony przez własną załogę w grudniu 1939 roku u brzegów [[Urugwaj]]u.

26 września 1939 dowódca otrzymał rozkaz atakowania statków handlowych aliantów. Pomiędzy 30 września a 7 grudnia 1939 roku okręt zatopił na Atlantyku i na Oceanie Indyjskim 9 brytyjskich statków handlowych o łącznym tonażu 50 .089 [[Tona rejestrowa brutto|BRT]]. Ofiar śmiertelnych tych ataków nie było, ponieważ po wykryciu statku zmuszano jego załogę do ewakuacji.

Inna wersja wydarzeń brzmi następująco: „Admiral„Admirał Graf Spee” otrzymał trafienie w przedział maszynowy, które uszkodziło układ zasilania silnika okrętu w paliwo. Kadłub okrętu wymagał ponadto naprawy w kilku innych miejscach. Niemiecki okręt miał swoje wady. Aby spełnić wymagania [[traktat wersalski|traktatu wersalskiego]] i późniejsze ustalenia [[traktat waszyngtoński (1922)|traktatu waszyngtońskiego]], kosztem zmniejszonego opancerzenia, zainstalowano ciężką artylerię. Komandor H. Langsdorff miał prawo przypuszczać, że w [[Urugwaj]]u nic mu nie grozi – kraj ten był neutralny <ref>3 października 1939 na I Spotkaniu Konsultacyjnym Ministrów Spraw Zagranicznych Państw Amerykańskich ogłoszona została ''Deklaracja z Panamy'', stwierdzająca, że republiki amerykańskie, na tak długo, jak długo pozostaną neutralne w wojnie, mają prawo ogłosić wyłączenie wód otaczających kontynenty amerykańskie z działań wojennych prowadzonych z lądu, morza i powietrza. Ustanowiony został pas bezpieczeństwa o szerokości 300 mil od brzegu. ([[Krzysztof Michałek]] ''Na drodze ku potędze'' s.368, [http://wiekdwudziesty.pl/historia-ruchu-panamerykanskiego-60-xx-wieku/ Historia ruchu panamerykańskiego do lat 60. XX wieku]).</ref> i okręt mógł przebywać w jego portach dwa tygodnie. Jednak pod naciskiem Wielkiej Brytanii okręt został zmuszony do wyjścia w morze w ciągu 72 godzin. To był zbyt krótki czas na przeprowadzenie niezbędnych napraw w maszynowni. Dwutygodniowy postój okrętu w porcie był z kolei niebezpieczny dla Brytyjczyków ze względu na [[U-Boot]]y, które otrzymały od dowództwa floty niemieckiej rozkaz wsparcia pancernika.

Patowa sytuacja, w której znalazł się pancernik, nie mogła jednak trwać zbyt długo. Uszkodzony okręt nie mógł liczyć na szybką pomoc. Przeprowadzone rozmowy z Berlinem także nie wniosły niczego nowego. Natomiast potencjał bojowy okrętu w dalszym ciągu stanowił poważne zagrożenie dla Anglików, posiadających jeden krążownik ciężki i "1,5" lekkiego (HMS "Ajax" utracił połowę artylerii głównej). Przy odrobinie szczęścia pancernik nie był bez szans ucieczki. Na ewentualne internowanie, zniszczenie czy [[samozatopienie]] okrętu, można było się zdecydować w ostateczności. Jednak błędne rozpoznanie sylwetek patrolujących brytyjskich okrętów, znajdujących się na niezbyt odległych wodach międzynarodowych, chyba{{styl}} definitywnie przesądziło o losie "AdmiraaAdmirala Graf Spee". Wśród rozpoznanych jednostek angielskich miały znajdować się krążownik liniowy HMS "[[HMS Renown (1916)|Renown]]" i lotniskowiec HMS "[[HMS Ark Royal (1938)|Ark Royal]]", co z góry wykluczało ewentualny wariant siłowego przedarcia się na Atlantyk.

** zasięg przy 40 stopniach wzniesienia (APC): 36 .475 m

** żywotność lufy: ok. 340 strzałów

** zapas amunicji na 1 lufę: 105–120 pociskówstrzałów

** zasięg przy 35 stopniach wzniesienia (HE): 22 .000 m

** zapas amunicji: 6000 pociskówstrzałów na lufę

* wieże artyleryjskie, kaliber 280 mm