Peter Carington: Różnice pomiędzy wersjami

Jest synem [[Rupert Carington, 5. baron Carrington|Ruperta Caringtona, 5. barona Carrington]], i Sybil Colville, córki [[Charles Colville, 2. wicehrabia Colville of Culross|2. wicehrabiego Colville of Culross]]. Wykształcenie odebrał w [[Eton College]] oraz w Royal Military Academy w [[Sandhurst]]. Po śmierci ojca w [[1938]] r. odziedziczył tytuł barona Carrington i zasiadł w Izbie Lordów. Miejsce w Izbie objął po ukończeniu 21 roku życia w [[1940]] r. Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] walczył w szeregach [[Grenadier Guards|Grenadierów Gwardii]] we [[Francja|Francji]] i [[Benelux|krajach Beneluksu]], i został odznaczony [[Military Cross]] w [[1945]] r. Wojnę ukończył w stopniu [[major]]a.

 

 

Kiedy premierem został [[Alec Douglas-Home]] (październik [[1963]] r.) Carrington został członkiem gabinetu jako przewodniczący Izby Lordów i minister bez teki. Po wyborczej porażce konserwatystów w [[1964]] r. Carrington został liderem Opozycji w izbie wyższej. Po powrocie Partii Konserwatywnej do władzy w [[1970]] r. Carrington objął stanowisko ministra obrony i pozostał na nim do [[1974]] r. Od [[1972]] r. był równocześnie przewodniczącym Partii Konserwatywnej. Od stycznia do marca [[1974]] r. był ministrem energii. W latach [[1974]]-[[1979]] ponownie był liderem Opozycji w Izbie Lordów. W [[1979]] r. został ministrem spraw zagranicznych w gabinecie Margaret Thatcher. W tym samym roku przewodniczącym konferencji w Lancaster House, która doprowadziła do zakończenia wojny domowej w [[Rodezja|Rodezji]] i wyborów w lutym [[1980]] r. Ze stanowiska ministra zrezygnował w kwietniu [[1982]] r. po [[Wojna o Falklandy-Malwiny|inwazji]] [[Argentyna|Argentyńczyków]] na [[Falklandy]].