Bitwa o Mińsk (1919): Różnice pomiędzy wersjami

Latem [[1919]] roku po sukcesach wojsk polskich w kilku potyczkach z wojskami [[Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka|Rosji radzieckiej]] obie strony potrzebowały czasu na reorganizację sił i koncentrację oddziałów. Jednakże polskie dowództwo zdecydowało, że należy zadać jeszcze jeden cios siłom bolszewickim, wykorzystując impet polskiej ofensywy. Celem miała być [[16 Armia (RFSRR)|16 Armia]] z dowództwem na terenie miasta [[Mińsk]], a następnie poczynienie dalszych szkód w logistyce oddziałów sowieckich poprzez przejęcie kontroli nad liniami kolejowymi w okolicach Mińska.

 

 

Polski plan zakładał otoczenie Mińska szerokimi kleszczami. 8 sierpnia [[2 Dywizja Piechoty Legionów]] w sile: 12.000 piechoty, 2.000 kawalerii oraz 40 dział, osłaniana od północy i północnego wschodu przez [[1 Dywizja Piechoty Legionów|1 DPLeg]], nacierała na Mińsk od północnego zachodu, a Grupa Wielkopolska od południowego zachodu. [[15 Pułk Ułanów Poznańskich|15 Pułk Ułanów]] otrzymał zadanie wykonania zagonu w celu przecięcia linii kolejowej Mińsk – [[Borysów (miasto)|Borysów]]. Na Mińsk ruszyły dwie grupy wydzielone z 2 DPLeg: 2 i 3 batalion 4 PPLeg pod dowództwem mjr Stanisława Tessaro i grupa mjr Józefa Szczepana w sile 1 batalion 2 PPLeg wzmocniony batalionem szturmowym z sił 2, 3 i 4 PPLeg. Batalion szturmowy miał największe powodzenie, i ok. 10.00 wkroczył na przedmieścia Mińska. Polacy tocząc walki z piechotą wspieraną samochodem pancernym ok. 12.00 zajęli zachodnią część miasta i wysadzili tor kolejowy do [[Bobrujsk]]a. Do wieczora oddziały polskie opanowały całe miasto. Bolszewickie oddziały poniosły ciężkie straty. Polacy wzięli do niewoli ok. 500 jeńców, zdobyły: 8 parowozów, 90 wagonów i magazyny, których Rosjanie nie zdążyli ewakuować. 8 sierpnia wieczorem sowieci oddali Mińsk Polakom.