Komitet Obrony Robotników: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Pbk (dyskusja | edycje)
nie to hasło Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 79.185.63.212) i przywrócono wersję 44703446 autorstwa Doc Who
→‎Geneza: Uzupełniono o list otwarty z czerwca 1976
Linia 2:
 
== Geneza ==
Powstanie Komitetu Obrony Robotników poprzedziła akcja pomocy osobom represjonowanym w Ursusie organizowana przez środowisko tzw. Gromady Włóczęgów działającej przy [[1 Warszawska Drużyna Harcerska im. Romualda Traugutta Czarna Jedynka|1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta Czarna Jedynka]], któremu przewodził [[Antoni Macierewicz]], i młodszych działaczy [[Klub Inteligencji Katolickiej|Klubu Inteligencji Katolickiej]] w Warszawie (m.in. [[Henryk Wujec]]) wspieranych także przez inne osoby, w tym przede wszystkim [[Jan Józef Lipski|Jana Józefa Lipskiego]]. Pomoc ta polegała na zbiórce pieniędzy dla osób pozbawionych pracy i członków ich rodzin, koordynowaniu pomocy adwokackiej i lekarskiej dla osób represjonowanych. Symbolicznym jej początkiem działalności tej grupy opozycjonistów był udział w tzw. I procesie ursuskim (16-17 lipca 1976 w Warszawie), w czasie którego nawiązano kontakt z rodzinami sądzonych robotników. Od września 1976 poza Ursusem uczestnicy akcji pomocy działali także w Radomiu.
 
Inni członkowie opozycji, szczególnie zaangażowani w protesty przeciwko zmianom w konstytucji PRL na przełomie lat 1975 i 1976, wystosowali już w czerwcu 1976 roku list otwarty - deklarację solidarności z robotnikami. Widniały pod nim podpisy Jacka Kuronia, Jana Józefa Lipskiego, Adama Michnika, Anieli Steinsbergowej, Jana Olszewskiego, prof. Edwarda Lipińskiego, Ludwika Cohna i ks. Jana Ziei.
 
== Powstanie Komitetu ==