Eugenia Umińska: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Eugenia umińska.jpg|thumb|Eugenia Umińska w 1937]]'''Eugenia Umińska,''' (ur. [[4 października]] [[1910]] w [[Warszawa|Warszawie]], zm. [[20 listopada]] [[1980]] w [[Kraków|Krakowie]]) – polska skrzypaczka.

Córka Teodora i Stanisławy z Czeczottów. Naukę gry na skrzypcach rozpoczęła w wieku 4 lat. Jako dziesięciolatka została studentką [[Konserwatorium Warszawskie]]go w klasie [[Józef Jarzębski|Józefa Jarzębskiego]]. W 1926 zdała maturę w [[Gimnazjum im. Klementyny z Tańskich Hoffmanowej]]. Rok później uzyskała dyplom z odznaczeniem w Konserwatorium Warszawskim. Podjęła pracę w orkiestrze [[Polskie Radio|Polskiego Radia]] oraz jako I skrzypek w Kwartecie [[Warszawskie Towarzystwo Muzyczne|Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego]]. W latach 1928–1932 studiowała za granicą jako stypendystka [[Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego|Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego]] u [[Ottokar Sevcik|Ottokara Sevcika]] w Czechosłowacji, następnie jako stypendystka Polskiego Radia u [[George Enescu]] w Paryżu[[Paryż]]u.

Do wybuchu II wojny światowej występowała z orkiestrami symfonicznymi we wszystkich niemal krajach Europy. Współpracowała z takimi muzykami jak: [[Karol Szymanowski]], [[Grzegorz Fitelberg]], [[Artur Rodziński]], [[Walerian Bierdiajew]], [[Clemens Krauss]], [[Zygmunt Latoszewski]], [[Zygmunt Dygat]], [[Witold Małcużyński]], [[Jerzy Lefeld]], Ivor Newton, Maria Wiłkomirska, Janina Wysocka-Ochlewska, Szalewski, [[Jan Hoffman]], [[Bolesław Woytowicz]], [[Irena Dubiska]], [[Kazimierz Wiłkomirski]], [[Zofia Adamska]].

Wojnę i okupację spędziła w Warszawie. Występowała przez trzy lata razem z Kazimierzem i Marią Wiłkomirskimi w Trio Wiłkomirskich w SiM-ie i w Kawiarni Woytowicza. W 1941 roku powstał Kwartet Umińskiej w składzie: E. Umińska, Henryk Trzonek, Kazimierz Wiłkomirski, Roman Padlewski. Po odmowie grania dla Niemców w listopadzie 1943 ukrywała się i opuściła na krótko Warszawę. W tym czasie zrobiła szereg transkrypcji na skrzypce, m.in. 5 Mazurków K. Szymanowskiego, które przepadły w [[Powstanie Warszawskie|Powstaniu Warszawskim]]. Po powrocie do Warszawy przeszła szkolenie sanitarnych służb pomocniczych [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]]. W jedenastym dniu Powstania została złapana, uciekła jednak z transportu koło [[Pruszków|Pruszkowa]]. Do końca wojny mieszkała u przyjaciół pod [[Ostrowiec Świętokrzyski|Ostrowcem Świętokrzyskim]].

W maju 1945 sprowadziła się do [[Kraków|Krakowa]]. Została profesorem i rektorem [[Akademia Muzyczna w Krakowie|Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie]] (1964–1966). Uczyła także w Podstawowej Szkole Muzycznej i w Liceum Muzycznym w Krakowie. Jej uczniami byli między innymi: Ewa Szubra-Jargoń, [[Jadwiga Kaliszewska]], Zdzisław Polonek, [[Kaja Danczowska]], Teresa Głąbówna, [[Roman Reiner]], Irena Bizoń ,[[Wiesław Kwaśny]], Robert Kabara. Koncertowała w Polsce i za granicą jako solistka oraz w zespołach kameralnych. Była edytorem ponad 100 pozycji literatury skrzypcowej oraz Narodowego Wydania „Dzieł Wszystkich” Karola Szymanowskiego w Polskim Wydawnictwie Muzycznym w Krakowie. Była członkiem Komitetu Redakcyjnego PWM, Towarzystwa im. Henryka Wieniawskiego, Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. Uhonorowana wieloma nagrodami i odznaczeniami.

* im. Margeritte Long i Jacques Tibaud – 1960, 1962, 1963;

* im. Paganiniego w Genui – 1973;