Walki o Warszawę (1944): Różnice pomiędzy wersjami

Na początku września 1944 wojska prawego skrzydła [[1 Front Białoruski|1 Frontu Białoruskiego]], po walkach na przed­polach Warszawy, osiągnęły rubież: [[Zegrze]], [[Słupno (powiat wołomiński)|Słupno]], [[Wesoła (Warszawa)|Wesoła]], [[Wesoła (Warszawa)#Stara Miłosna|Stara Miłosna]], [[Międzylesie (Warszawa)|Międzylesie]], Zbytki. Na rubieży tej [[Niemcy (naród)|Niemcy]] rozbudowali przedni skraj obrony przedmościa warszawskiego. Na terenie o powierzch­ni 700 km² Niemcy zgromadzili jednostki [[IV Korpus Pancerny SS|IV Korpusu Pancernego SS]] w składzie dwóch dywizji pancernych SS [[5 Dywizja Pancerna SS Wiking|„Wiking”]] i [[3 Dywizja Pancerna SS Totenkopf|„Totenkopf”]], węgierskiej [[1 Dywizja Kawalerii (Węgry)|1 Dywizji Kawalerii]] i [[73 Dywizja Piechoty (III Rzesza)|73 Dywizji Piechoty]] z [[9 Armia (III Rzesza)|9 Armii]]. Skuteczność obrony Warszawy dowództwo [[Grupa Armii „Środek”|Grupy Armii „Środek”]] wiązało z utrzymaniem przedmościa. Niemcy za wszelką cenę starali się nie dopuścić [[Rosjanie|Rosjan]] do [[Wisła|Wisły]]. Obawiali się połączenia [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] z [[powstanie warszawskie|powstańcami]].

 

1 Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki dzia­łała w składzie sowieckiego [[125 Korpus Armijny|125 Kor­pusu Armijnego]], na jego głównym kierunku uderzenia i współdziałała z sowieckimi 76 i 175 Dywizją Piechoty. 1 Dywizja Piechoty otrzymała zadanie przełamać niemiecką obronę na odcinku 1,7 km, pomiędzy hutą szkła a stacją kolejową Międzyle­sie, kontynuować natarcie na głębokość 16 km w kierunku na Anin, [[Wawer]], Pra­gę i w rejonie [[Most Kierbedzia|mostu Kierbedzia]] wyjść nad Wisłę. Cały pas natarcia na tym odcinku był silnie pocięty i gęsto zabudowany. Umocnionych stano­wisk na kierunku natarcia 1 Dywizji Piechoty bronił niemiecki 70 pp z 73 Dywizji Piechoty wspierany z zachodnie­go brzegu Wisły przez 173 pułk artylerii i artylerię ciężką. 1 Dywizja Piechoty, na czas natarcia, wspierana była sowiecką artylerią, w tym artylerią rakieto­wą, wzmocniona była batalionem czołgów i batalionem saperów. Dowódca dywizji gen. [[Wojciech Bewziuk]] ugrupował dywizję w dwa rzuty. W pierwszym nacierały [[1 Praski Pułk Piechoty|1]] i [[3 Berliński Pułk Piechoty|3]] pułki piechoty, w drugim [[2 Berliński Pułk Piechoty|2 Pułk Piechoty]].