Humphrey Bogart: Różnice pomiędzy wersjami

Na domiar złego ojciec Bogarta, całkowicie uzależniony od leków i alkoholu, zmarł, a młodsza siostra aktora, Kay, była alkoholiczką bez pracy. Z kolei starsza z sióstr nie mogła wyjść z [[Depresja poporodowa|depresji poporodowej]] po urodzeniu syna w 1930 roku. Problemy i niepowodzenia aktor próbował topić, podobnie jak wielu innych, w alkoholu. W czasach kryzysu dorabiał, grając w szachy pod arkadami przy [[Szósta Aleja|6. Alei]], gdzie dostawał pięćdziesiąt centów od partii. Światełkiem w tunelu okazała się rola zbiegłego więźnia, Duke’a Mantee, w sztuce ''Skamieniały las'' (1935). Przedstawienie okazało się wielkim sukcesem, a krytycy uznali, że Bogart wykonał „najlepszą robotę w swojej karierze”{{odn|Meyers|1997|s=55}}. [[Skamieniały las|Kinowa wersja]] tej sztuki również przyniosła laury aktorowi. „Tribune” nazwał rolę Bogarta „wspaniałą”, a „American” określił ją „doskonałą”. Wydawało się, że kariera aktora nabierze przyspieszenia, a tymczasem wciąż otrzymywał on propozycje niewspółmierne do jego ambicji i umiejętności{{odn|Kanfer|2011|s=96}}. U boku [[James Cagney|Jamesa Cagneya]] zagrał drugoplanowe role w klasykach [[Film gangsterski|gangsterskiego kina]]: ''[[Aniołowie o brudnych twarzach]]'' i ''[[Burzliwe lata dwudzieste.]]''. Jedynymi bardziej znaczącymi, bo głównymi rolami były postać gangstera „Baby Face” Martina<ref group="uwaga">Postać nawiązywała do gangstera Lestera Josepha Gillisa, znanego powszechnie jako „Baby Face” Nelson.</ref> w [[Śmiertelny zaułek|''Śmiertelnym zaułku'']] i człowieka zmanipulowanego przez rasistowską organizację w ''[[Czarny legion|Czarnym legionie]]''<ref>Jeffrey Meyers: Bogart: A Life in Hollywood, Londyn 1997, s. 67–69.</ref>.