Dąbrowa (powiat mogileński): Różnice pomiędzy wersjami

W roku 1774 Dąbrowę włączono do państwa pruskiego. W latach 1775-1778 władze Okręgu Noteckiego, realizując politykę króla Fryderyka II Wilhelma, osadziły tu przybyszów z zachodu (kolonistów niemieckich). Przed 1880 Dąbrowę zamieszkiwało 49 Polaków i 216 Niemców. W roku 1835 spłonął kościół, a w roku 1844 mieszkańcy Dąbrowy i okolicznych wsi wybudowali murowany zbór ewangelicki. W latach 1853-1867 wybudowano drogę bitą z [[Bydgoszcz]]y do [[Wiecanowo|Wylatowa]] przez Dąbrowę, co miało wpływ na ożywienie gospodarcze na tym terenie. Oddano również do użytku urząd pocztowy z telegrafem. Przed rokiem 1880 Dąbrowę zamieszkiwało 49 Polaków i 216 Niemców. Na początku [[XX wiek]]u pobudowano w niej mleczarnię.

Tuż po odzyskaniu niepodległości w styczniu [[1919]]  r. plutony powstańcze rozbroiły kolonistów niemieckich, m.in. Ww Dąbrowie. Te wydarzenia, jak i obowiązek przyjęcia obywatelstwa polskiego przez Niemców, spowodowały duży ubytek ludności niemieckiej. Właścicielem wsi byli [[Cylwikowscy]], później majątek przeszedł w ręce niemieckie i po I wojnie światowej został przejęty przez Skarb Państwa polskiego.

Kościół zbudowany przez protestantów niemieckich jest budowlą murowaną z cegły czerwonej, jednonawową, posiada wieżę z zegarem. Oddany był do użytku 19 września 1912. We wnętrzu znajdują się: obraz [[Jezus Chrystus|Chrystusa]] Siewcy z początku XX w. oraz organy piszczałkowe 19 -głosowe. Świątynia może pomieścić około 1000 osób. Po II wojnie światowej został przekazany do użytkowania przez parafię rzymskokatolicką pw. św. Wawrzyńca w [[Parlin (powiat mogileński)|Parlinie]]. Na mocy dekretu Kurii Metropolitalnej w [[Gniezno|Gnieźnie]] z dnia 12 stycznia 1946 poświęcenia świątyni dokonał ks. Michalski w obecności dziekana żnińskiego ks. Mrugasa, starosty mogileńskiego p. Gabisia oraz licznie zgromadzonych parafian. Przy poświęceniu kościół otrzymał tytuł N.M.PNajświętszej Marii Panny Królowej Polski.

W Dąbrowie znajduje się jeszcze jeden kościół zbudowany przez protestantów w roku 1844, obecnie niezagospodarowany.