Wiktor Arnoldt-Russocki: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Lowdown (dyskusja | edycje)
Nowa strona: {{Żołnierz infobox |imię i nazwisko = Wiktor Arnoldt-Russocki |imię i nazwisko org = |pseudonim = |rodzaj wojsk = lądowe |zwy...
 
Lowdown (dyskusja | edycje)
drobne redakcyjne
Linia 17:
|jednostki = 5 Pułk Ułanów,<br />[[10 Pułk Ułanów Litewskich]],<br />[[25 Pułk Ułanów Wielkopolskich]],<br />[[21 Pułk Ułanów Nadwiślańskich]],<br />[[17 Pułk Ułanów Wielkopolskich]]
|stanowiska = dowódca szwadronu,<br />zastępca dowódcy pułku,<br />dowódca pułku
|wojny i bitwy = [[I wojna światowa]],<br />[[wojna polsko-bolszewicka]],<br />[[II wojna światowa]] ([[kampania wrześniowa]]: [[bitwa pod Bukowcem]], [[bitwa nad Bzurą]], [[Obrona Warszawy (1939)|obrona Warszawy]])
|późniejsza praca =
|odznaczenia = {{order|VM|KZ}} {{order|VM|KS}} {{order|OOP|KK}} {{order|KW|3}} {{order|KZ|S}} {{order|KN|MN}} {{order|AVM}}
Linia 29:
Podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]] służył w 5 Pułku Ułanów. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę został przyjęty do Wojska Polskiego. Od grudnia 1918 był żołnierzem 12 Pułku Ułanów, a po przekształceniu [[10 Pułk Ułanów Litewskich|10 Pułku Ułanów]]. Brał udział w [[wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej]] w stopniu [[porucznik]]a kawalerii w szeregach 10 Pułku Ułanów, a za swoje czynny wojenne otrzymał [[Order Virtuti Militari|Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari]]<ref>"Zarys historji wojennej 10-go pułku ułanów litewskich" s. 27-28</ref>. Został awansowany do stopnia [[porucznik]]a kawalerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919{{odn|Rocznik Oficerski|1923|s=682}}, a następnie do stopnia [[rotmistrz]]a kawalerii ze starszeństwem z 1 lipca 1923{{odn|Rocznik Oficerski|1924|s=605}}{{odn|Rocznik Oficerski|1928|s=348}}. Po wojnie pozostawał oficerem 10 Pułku Ułanów, stacjonującego w Białymstoku{{odn|Rocznik Oficerski|1923|s=619}}{{odn|Rocznik Oficerski|1924|s=560}}{{odn|Rocznik Oficerski|1928|s=299}}. Odbył kurs dowódców szwadronów organizowany w Grudziądzu, po czym pełnił stanowisko dowódcy szwadronu. Od 1930 był oficerem [[25 Pułk Ułanów Wielkopolskich|25 Pułku Ułanów Wielkopolskich]] w garnizonie [[Prużana]]{{odn|Rocznik Oficerski|1932|s=652}}, gdzie pełnił funkcję dowódcy szwadronu. Został awansowany do stopnia [[major]]a kawalerii ze starszeństwem z 1 stycznia 1931{{odn|Rocznik Oficerski|1932|s=146}}. Następnie był oficerem [[21 Pułk Ułanów Nadwiślańskich|21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich]] w [[Równe]]m. W tym stopniu w 1936 został przydzielony do [[17 Pułk Ułanów Wielkopolskich|17 Pułku Ułanów Wielkopolskich]] w Lesznie na stanowisko zastępcy dowódcy jednostki. Został awansowany do stopnia [[podpułkownik]]a kawalerii 19 marca 1939.
 
Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] w trakcie [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] był I zastępcą dowódcy płk. [[Ignacy Kowalczewski|Ignacego Kowalczewskiego]]a (uczestniczył w [[Bitwa pod Bukowcem|bitwi pod Bukowcem]]), a w połowie września 1939 objął dowództwo jednostki (uczestniczył w [[Bitwa nad Bzurą|bitwie nad Bzurą]]), po czym pod koniec miesiąca brał udział w [[Obrona Warszawy (1939)|obronie Warszawy]] ponownie jako zastępca dowódcy 17 Pułku Ułanów. Po [[Kapitulacja Warszawy (1939)|poddaniu stolicy]] został wzięty do niewoli przez Niemców i był osadzony w [[oflag]]u (m.in. [[Oflag VII A Murnau]]). Za swoje czynny podczas wojny obronnej otrzymał [[Order Virtuti Militari|Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari]].
 
Po oswobodzeniu z niewoli 26 kwietnia 1945 był oficerem [[Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie|Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie]]. Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. Zmarł 26 maja 1956 w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Hanwell w Londynie.