Emanacja: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Creatio ex nihilo |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 20:
|}
</div>
W filozofii neoplatońskiej (zob. [[Plotyn]]) emanacją jest wypromieniowanie z jednej z [[hipostaza|hipostaz]] swojego odbicia: z Jedni, będącej ostatecznym źródłem wszelkiego bytu, wyłania się Umysł ([[język grecki klasyczny|gr.]] {{grc|[[νους]]}}, [[transliteracja|trl.]] ''nous''), z Umysłu Dusza, a z Duszy świat zmysłowy (przedmioty materialne). Zasadą tego procesu jest wypływająca z Jedni energia, która słabnie w miarę swojego rozprzestrzeniania się<ref>{{cytuj książkę | nazwisko = Stróżewski | imię = Władysław | tytuł = Ontologia | wydawca = Aureus, Znak | miejsce = Kraków | rok = 2003 | strony = 70 | isbn = 83-240-0393-2}}</ref> – przez co porządek powstawania bytów jest porządkiem malejącej doskonałości<ref>{{cytuj książkę | nazwisko = Stróżewski | imię = Władysław | tytuł = Ontologia | wydawca = Aureus, Znak | miejsce = Kraków | rok = 2003 | strony = 236 | isbn = 83-240-0393-2}}</ref>. Przeciwieństwem emanacji jest [[afirmacja]] prowadząca do zespolenia z Jednią. Drogą poznania Jedni jest [[ekstaza]].
W [[Filozofia świata islamu|filozofii arabskiej]] z prabytu emanuje duchowo-świetlista [[materia]], z której wyłania się [[duch (filozofia)|duch]] wszechświata – źródło duszy wszechświata, dające początek duszom niższym (wegetatywnym, zwierzęcym i myślącym).
| |||