Flamenco: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m →‎Historia: dr. red.
→‎Historia: https://es.wikipedia.org/wiki/La_leyenda_del_tiempo_(álbum) Suerte amigos, los Polacos fuerte!
Linia 26:
Dawniej gitara flamenco była jedynie instrumentem towarzyszącym, ale na początku XX wieku zaczęła się powoli przekształcać w instrument solowy. Największym gitarzystą tamtego okresu był Ramón Montoya (1880–1949), który wprowadził elementy zapożyczone z gry na gitarze klasycznej. W latach 60. zadanie kontynuował Manolo Sanlucar.
 
Początki szerokiej popularności flamenco sięgają końca lat 60. XX wieku. Wśród wykonawców nowoczesnego flamenco najważniejszą postacią ostatnich lat był zmarły w 1992 roku [[Camarón de la Isla]]. Towarzyszył mu wybitny gitarzysta [[Paco de Lucía]], oraz jego brat – Ramón de Algeciras (zm. 2009), a później inny wspaniały gitarzysta – Tomatito. Po nagraniu 10 płyt z Paco de Lucią Camarón rozpoczął karierę solową nagrywając w 1979 rewolucyjną płytę ''La Leyenda del tempotiempo'', o której gazety pisały, ze dla flamenco jest tym samym, czym dla muzyki pop ''Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band'' [[The Beatles|Beatlesów]].
 
Jednym z pierwszych nowatorów, który odniósł sukces komercyjny był Paco de Lucia, a wkrótce dołączyli do niego Lole y Manuel oraz inni, którzy unowocześnili brzmienie flamenco i poszerzyli klasyczny repertuar o nowe pieśni. I tak, na przykład Enrique Morente i Juan Peña – o pseudonimie „El Lebrijano” – pierwsi współpracowali z grupami andaluzyjskimi z Maroka.