Według teorii [[Leninizm|marksizmu-leninizmu]], partia komunistyczna reprezentuje klasę pracującą - [[rewolucja|rewolucyjny]] [[proletariat]] - broniąc jej interesów przed [[kapitalizm|kapitalistyczną]] [[burżuazja|burżuazją]]. Okres pomiędzy upadkiem burżuazji a osiągnięciem komunizmu jest tematem, na który [[Karol Marks|Marks]] wypowiadał się powściągliwie, opisując jedynie ogólnikowo ustanowienie [[Blok wschodni|demokracji socjalistycznej]], która miała ostatecznie zacząć zanikać (powoli zmieniać się zw zwykłą [[demokracja|demokrację]]), aż do przeobrażenia w społeczeństwo komunistyczne. Kilka dekad później, [[Włodzimierz Lenin]], stając naw czeleobliczu rewolucji oraz przedi możliwościąmożliwości objęciaprzejęcia władzy przez komunistów, odłożył teoretyczne niuanse na bok. Sugerował, że po upadku burżuazji nastąpi okres przejściowy określany jako [[socjalizm]], demokracja radziecka oraz rządy partii komunistycznej - "[[dyktatura proletariatu]]". Jednakże, w praktyce okazało się, że faza ta trwała dużo dłużej niż Lenin przewidywał. Jego sugestia, że "dyktatura proletariatu" powinna trwać w [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] do [[1923]] roku, służy jako ogólny komentarz do rozbieżności między teorią a praktyką. Gdy tylko Partia Komunistyczna doszła do władzy, szybko okazało się, że zachowuje się ona bardzo podobnie do innych "okopanych [[biurokracja|biurokracji]]", a jej rewolucyjny mandat (jak i radzieckiej demokracji) został utracony. Energia rzadzącychrządzących koncentrowała się na tym aby utrzymać się u władzy.
