Cruiser Mk IV: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Emptywords (dyskusja | edycje) lit. |
|||
Linia 38:
|commons = Cruiser tank Mk IV
}}
'''Czołg pościgowy Mk IV (A13 Mk II)
== Projekty i rozwój ==
Wielka Brytania zainteresowała się szybkimi czołgami po zapoznaniu się z radzieckim czołgiem BT w trakcie manewrów Armii Czerwonej w 1936 roku. Budowa BT została oparta na rewolucyjnej konstrukcji
A13E2 został skonstruowany tak aby mógł wykorzystywać wieżyczkę z czołgu pościgowego MkI (A9) projektu [[Vickers|Vickers'a]]. Wieżyczka ta posiadała Armatę 2-Funtową o kalibrze 40 mm oraz współosiowy chłodzony wodą [[Karabin maszynowy Vickers]] kalibru .303. Zespół napędowy został również zmieniony, koła jezdne nie były sprzężone z napędem, więc czołg ten nie mógł poruszać się jedynie przy użyciu kół. Wykorzystanie lepszych gąsienic z zębatkami napędowymi montowanymi z tyłu pozwoliło w trakcie testów na rozwinięcie prędkości 40 m/h jednakże później ograniczono prędkość maksymalną czołgu do 30 m/h. Pancerz z A13E2 miał 15 mm, podobnie jak inne przedwojenne szybkie czołgi.
A13E3 był finalnym prototypem, który wszedł do produkcji jako, A13 MkI, czołg pościgowy Mk III w 1939 roku w
Karabin maszynowy Vickers kalibru 0,303 był ciągłym źródłem problemów więc został zastąpiony przez karabin [[Karabin maszynowy Besa|7,92 mm BESA.]] Wszystkie brytyjskie czołgi miały być przeprojektowane tak aby od początku 1940 roku móc obsługiwać nową broń. Doprowadziło to do powstania głównej wersji produkcyjnej, A13 MkIIA, czołgu pościgowego MkIVA. Kilka egzemplarzy wysłano z BEF do Francji, razem z większością wcześniejszych modeli A13. Nie wiadomo, jak wiele czołgów A13 MkIVA wybudowano. Liczby
We Francji A13 nie sprawowały się dobrze, z powodu zbyt szybkiego i pobieżnego przeszkolenia załóg. Wiele czołgów wysłano do Francji w złym stanie, a niektóre były tak nowe, że nie miały jeszcze zainstalowanych istotnych części wyposażenia. A13 radziły sobie znacznie lepiej na pustyniach Afryki Północnej i sprawowały się lepiej w tamtejszych warunkach niż niektóre czołgi innych konstrukcji. Czołgi te były szybkie, odpowiednio uzbrojone i opancerzone przeciw czołgom włoskim i niemieckim. Pozostawały skuteczną bronią do końca 1941 roku, kiedy to nowsze modele [[Panzerkampfwagen III|Panzer III]] i [[Panzerkampfwagen IV|Panzer IV]] z grubszym pancerzem i większymi działami weszły do służby. W Afryce Północnej to armata przeciwpancerna, odpowiadała za większość brytyjskich czołgów utraconych w walce. Niemieckie czołgi, wbrew powszechnemu przekonaniu nie wyrządziły Brytyjczykom wielu strat<ref> Harris JP i Toase FN, ''Armoured Warfare'' (Londyn, 1990), p78</ref>.
Linia 68:
== Historia służby ==
Około 40 sztuk Cruiser Mk IV i MkIVA służyło we Francji w 1940 roku w 1 Dywizji Pancernej [[Brytyjski Korpus Ekspedycyjny|Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego]]{{fakt|data=2016-03}}. Większość została porzucona w [[Calais]], a kilka czołgów, które brały aktywny udział w walce zostało zniszczonych przez mające przewagę liczebną niemieckie siły pancerne. Od października 1940 roku czołg pościgowy MkIVA został wysłany do [[II wojna światowa w Afryce|Afryki Północnej,]] gdzie był używany ze starszymi A9, czołg pościgowy MKI i A10 czołg pościgowy MkII. A13 nigdy nie był dostępny w wystarczających ilościach więc typowa brygada pancerna składała się z powolnych (10–20 m/h) A9 i A10 oraz szybkich (20-40 m/h) i A13 [[Light Tank Mk VI|lekki czołg Mk VI]] (jako czołg pościgowy). Powodowało to trudności taktyczne i logistyczne, ale A13 był popularny wśród swoich załóg, a jego jedyną wadą był brak pocisków burzących do armaty 2-funtowej. Podobnie jak w przypadku wszystkich czołgów pościgowych, A13 był podatny na ogień ze standardowych karabinów ppanc
* [[Kampania francuska 1940|Kampania Francuska]] 1 Dywizja Pancerna
* Kampania zachodnio-pustynna (Libia) 1940/41 7 Dywizja Pancerna
|