Kioto: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Czasy najnowsze: poprawa linków |
RoodyAlien (dyskusja | edycje) |
||
Linia 50:
Pierwszy okres rozkwitu miasta przypada na trzysta lat po założeniu, w szczególności w okresie dominacji rodu Fujiwara (tzw. właściwy okres Heian, X-XI w.).
Miasto w VIII w. zostało wzniesione na planie prostokąta o bokach 5 km (NS) i 4 km (WZ), pociętego regularną siatką ulic (teren obecnych dzielnic: Nakagyō-ku, Shimogyō-ku i Kamigyō-ku). Większe z nich zostały ponumerowane: północną granicą miasta była dzisiejsza Ichijō-dōri („Pierwsza ulica”), a południową – dzisiejsza Kujō-ōji („Dziewiąta aleja”). W układzie przestrzennym naśladowano starożytną chińską stolicę z okresu [[Dynastia Tang|dynastii Tang]], Chang’an (obecnie [[Xi’an]]), w zgodzie z tradycyjną chińską [[
Pierwotnie Pałac znajdował się na północ od zamku siogunów Nijō-jō, w obrębie którego wypadłby południowo-wschodni narożnik kompleksu. Sama siedziba cesarska składała się z ufortyfikowanego prostokąta Wielkiego Pałacu (Daidairi), w obrębie którego osiowo umieszczono zespół urzędowy Chōdō-in, na zachód od niego zespół recepcyjny Buraku-in, a na północ – Pałac Wewnętrzny (Dairi).
Linia 106:
Pod koniec [[II wojna światowa|II wojny światowej]] [[Stany Zjednoczone]] rozważały zrzucenie na Kioto [[broń jądrowa|bomby atomowej]], ostatecznie jednak miasto zostało usunięte z listy celów.
1 września 1956 Kioto zostało [[Miasta oznaczone rządowym rozporządzeniem
W 1964 otwarto połączenie super szybkiej kolei ([[Shinkansen]]) łączącej miasto z Tokio i Osaką. Pierwszą kolej podziemną – tunel dla ''Hankyū'' – zbudowano w 1963, pierwszą linię metra miejskiego otwarto w 1981. W międzyczasie, w 1978, zamknięto miejską sieć tramwajową.
Linia 219:
[[Plik:Kyoto palace02.jpg|thumb|Główny budynek Pałacu Cesarskiego w Kyōto]]
[[Plik:Kyoto gion02.jpg|thumb|[[Gion]] – dzielnica [[gejsza|gejsz]]]]
Kioto jest uważane za kulturalne centrum Japonii. Przynajmniej do XVIII w. miasto promieniowało na cały kraj twórczością artystyczną, kształtowaną w kręgu dworu cesarskiego. Apogeum jej rozwoju przypadło na tzw. okres [[Azuchi-Momoyama|Azuchi Momoyama]] ([[1573]]-[[1603]]). Narodziły się wówczas nowe formy malarstwa (ścienne i parawanowe), reprezentowane przez indywidualności artystyczne takie jak: [[Tōhaku Hasegawa]] (1539-1610)<ref>M.in. polichromie na ścianach Chishaku-in w Kioto.</ref>, [[Eitoku Kanō|Kanō Eitoku]] (1543-1590)<ref>Zachowały się jego dekoracje ścian Juko-in, głównego budynku kompleksu świątyni Daitoku-ji na przedmieściu Arashiyama.</ref>, [[Kanō Tanyū]] (1602-1674<ref>Malował m.in. wielkie kompozycje na ścianach pałacu Ninomaru w kompleksie Zamku Nijō.</ref>; obaj wyrośli z artystycznego rodu Kanō). Mistrzem tworzenia ogrodów i sztuki picia herbaty był wówczas [[Kobori Enshū]] (1559-1647). Również we wczesnej epoce Edo miasto pozostawało ośrodkiem wysublimowanej kultury. Świadczy o tym mecenat [[Kōetsu Hon’ami|Hon’ami Kōetsu]] (1558-1637), kaligrafa i malarza, który w swej posiadłości Takagamina na północno-zachodnich przedmieściach Kioto stworzył kolonię artystów. Patronował on m.in. innemu znanemu malarzowi epoki, [[Tawaraya Sōtatsu]] (zm. 1643).
W czasie bombardowań podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] Kioto zostało oszczędzone, dzięki czemu jest jednym z najlepiej zachowanych miast w Japonii. W mieście znajduje się 1600 świątyń [[buddyzm|buddyjskich]], 400 [[Jinja|chramów]] [[shintō]], pałace, ogrody i oryginalna architektura. W rejonie Kioto znajduje się wiele z najsłynniejszych japońskich zabytków, między innymi:
| |||