Vought F4U Corsair: Różnice pomiędzy wersjami

Po początkowych trudnościach, okazało się, że F4U przewyższająsą ówczesnelepsze od ówczesnych myśliwcemyśliwców japońskiejapońskich, a także w niektórych aspektach – także od [[Grumman F6F Hellcat|GrummanaGrummanów F6F HellcataHellcatów]]. Corsairy służące w lotnictwie US Navy i US Marine Corps wykonały w sumie ponad 64 tysiące lotów bojowych, z czego jedynie niecałe 10 tysięcy z pokładów lotniskowców, pozostając; przez cały czas były bardziej samolotem piechoty morskiej niż marynarki. Corsairy, przez wielu uważane za lepsze od Hellcatów{{fakt}}, rzadziej spotykano na froncie i uzyskały w sumie mniej zestrzeleń. Spowodowane było to z jednej strony większą trudnością w pilotowaniu Corsaira (zwłaszcza podczas lądowania – ponad połowa strat F4U była efektem wypadków), a takżez drugiej – wyższą ceną tego samolotu. Wiele z tych wypadków było spowodowane wąską bazą podwozia i krótkim skokiem amortyzatorów, ponadto samolot miał duże [[obciążenie powierzchni nośnej]], przez co większa była prędkość podejścia do lądowania.

W walkach w rejonie [[Ocean Indyjski|Oceanu Indyjskiego]] uczestniczyły także Corsairy stacjonujące na lotniskowcach brytyjskich.

Samoloty przekazane dywizjonom[[Royal lotnictwaNew Zealand Air Force|lotnictwu Nowej Zelandii]] zajęły miejsce [[Douglas SBD Dauntless|Douglasów SBD Dauntlessów]] i [[Curtiss P-40 Warhawk|Curtissów P-40 Warhawków]], nie brały jednak udziału w walkach powietrznych, a ich użycie najprawdopodobniej ograniczyło się do roli [[Samolot bliskiego wsparcia powietrznego|samolotów bliskiego wsparcia piechoty]].

Jedynymi jednostkami posiadającymiwyposażonymi w Corsairy podczas walk w Europie były eskadry brytyjskie. Samoloty te uczestniczyły w atakach na pancernik „[[Tirpitz]]” w [[Norwegia|Norwegii]], jednak prawdopodobnie nie spotkały samolotów niemieckich.

''Corsairy'' znajdowały się na wyposażeniu jednostek amerykańskich podczas [[Wojna koreańska|wojny koreańskiej]]. W początkowym okresie zdarzały się walki powietrzne pomiędzy F4U a myśliwcami [[Jak-9]], jednak wraz z przybyciem do Korei odrzutowych [[MiG-15|MiG-ów-15]], ''Corsairy'' wycofano do pełnienia roli samolotów wsparcia i myśliwców nocnych. ''Corsairy'' uzbrajano m.in. w [[napalm]], rakiety przeciwpancerne i bomby. Podczas wojny utracono z przyczyn bojowych 312 F4U i 16 AU lotnictwa marynarki i marines, przede wszystkim od ognia przeciwlotniczego, ponadto znaczną liczbę samolotów utracono na skutekwskutek strat niebojowych<ref>Richard P. Hallion, ''The Naval Air War in Korea'', 1986, ISBN 0-933852-47-9, s. 190.</ref>.

Samoloty F4U-7 będące na wyposażeniu [[Marine nationale|francuskiej marynarki wojennej]] walczyły pod koniec [[I wojna indochińska|wojny indochińskiej]] orazi podczas [[Wojna w Algierii|wojny w Algierii]] w latach 1955-19561955–1956. Wzięły udział także w [[Operacja Muszkieter|operacji „Muszkieter”]] podczas [[kryzys sueski|kryzysu sueskiego]].

Ostatnim teatrem działań, a zarazem jedynym, gdzie walczyły przeciw sobie, była dla ''Corsairów'' tak zwana [[wojna futbolowa]] (1969) – konflikt pomiędzy [[Salwador]]em a [[Honduras]]em. Lotnictwo obydwu krajów posiadało ''Corsairy'' wycofane ze służby w US Navy. W lotnictwie Salwadoru ([[Fuerza Aérea de El SalvadorSalvadoreña]]) służyło obok kilku [[North American P-51 Mustang|''P-51 Mustangów'']] 13trzynaście samolotów FG-1D (z czego jednak tylko okołomniej więcej połowa była zdolna do walki), a w lotnictwie Hondurasu ([[Fuerza Aérea Hondureña]]) 9– dziewięć F4U-5N orazi 8osiem F4U-4 (przynajmniej 10dziesięć maszyn gotowych do walki). Początkowo samoloty obydwu stron skoncentrowały się na atakowaniu baz lotniczych przeciwnika orazi na wsparciu piechoty. Podczas późniejszych walk powietrznych Salwador utracił 4cztery ''Corsairy''. Lotnictwo Hondurasu najprawdopodobniej nie utraciłostraciło żadnego ze swoich F4U, tracąc jednak kilka samolotów innych typów.