Tadeusz Mieczysław Sokołowski: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne, kat.
drobne merytoryczne
Linia 45:
W wojnie polsko-bolszewickiej uczestniczył w latach 1919–1920 jako{{r|PSB Sokołowski}}: lekarz 3 pp Legionów (w stopniu [[Kapitan (ranga)|kapitana]]), komendant szpitala w Mińsku i [[ordynator]] oddziału chirurgicznego, szef sanitarny [[Dywizja Ochotnicza (II RP)|Dywizji Ochotniczej]] (w stopniu [[podpułkownik]]a). W czasie [[Zajęcie Wilna|wyprawy na Litwę]] (zob. [[Litwa Środkowa]]) zachorował na [[dur powrotny]] i wrócił do Warszawy.
 
W latach 1921–1923 pełnił służbę w II Klinice Chirurgicznej [[Zygmunt Radliński|Zygmunta Radlińskiego]] w Warszawie{{r|PSB Sokołowski}}. W latach 1923–1934 służył w Szpitalu Okręgowym Nr 8 w Toruniu, gdzie wprowadzał pionierskie techniki [[Transfuzja krwi|przetaczania krwi]], utworzył też pierwszą w Polsce Wojewódzką Stację Urazową przy Szpitalu Diakonisek (później włączonym do [[Specjalistyczny Szpital Miejski w Toruniu|Specjalistycznego Szpitala Miejskiego]]). Specjalizował się w zakresie [[Chirurgia urazowa|traumatologii]], wyjeżdżając do [[Anglia|Anglii]] i [[Francja|Francji]]. 1 stycznia 1928 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów sanitarnym, w grupie lekarzy<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 2 stycznia 1928 roku, s. 2.</ref>.
 
W latach 1934–1939 w Szpitalu Okręgowym Nr 1 w Warszawie (w stopniu [[pułkownik]]a), a później w zorganizowanym przez siebie Instytucie Chirurgii Urazowej, z ambulatorium urazowym i pracownią rentgenologiczną, przy [[Ulica Nowowiejska w Warszawie|ul. 6 Sierpnia]] (później ul. Nowowiejska){{r|PSB Sokołowski}}. W warszawskim Instytucie Chirurgii Urazowej zorganizował m.in. pierwszy w Polsce oddział [[neurochirurgia|neurochirurgiczny]], pierwszą stację konserwacji krwi do transfuzji, systematyczne kursy traumatologii dla wojskowych lekarzy rezerwy oraz pierwsze w Polsce kursy podyplomowe dla lekarzy cywilnych. W Instytucie próbował ratować życie [[Walery Sławek|Walerego Sławka]], po jego samobójczym zamachu (2 kwietnia 1939){{r|PSB Sokołowski|Sedina}}.