Nalewka (napój alkoholowy): Różnice pomiędzy wersjami

Do Polski moda na słodkie nalewki owocowe (inaczej zwane kordiałami, likworami lub ratafiami) dotarła z Francji prawdopodobnie wraz z [[Henryk III Walezy|Henrykiem Walezym]]. Tutaj zaczęto też wyrabiać napój zwany [[krupnik (napój alkoholowy)|krupnikiem]]. Wkrótce w apteczce każdego polskiego dworku stało kilka gatunków nalewek, a [[Receptura (przepis)|receptury]] przekazywano sobie z pokolenia na pokolenie w domowych almanachach nazywanych "Silva rerum" (dosł. "Las rzeczy"), często dopiero w [[testament|testamencie]]. Na wiek XVIII i XIX przypada złoty okres polskiego nalewkarstwa, zastopowany dopiero przez II wojnę światową, oraz powojenną politykę kulturalną PRL. Na wiek XIX przypada okres olbrzymiego zainteresowania dawnymi recepturami na nalewki. Na uuwagę zasługuje duża liczba pojawiających się od końca XVIII wieku i przez cały wiek XIX publikacji książkowych dotyczących gorzelnictwa czy sztuki kulinarnej. Zawierają one obszerne zbiory przepisów na nalewki, jak też często szczegółowe opisy otrzymywania wszystkich składników potrzebnych do ich produkcji. Publikacje z XVIII i początku XIX wieku są najczęściej tłumaczeniami francuskich książek kucharskich z XVIII stulecia, jedynie w niewielkim stopniu wzbogacanymi o przepisy polskie - w owym czasie prawdopodobnie i tak bazujące na recepturach francuskich, włoskich czy niemieckich. Przepisy z tego okresu cechuje także większa w porównaniu z przepisami z II poł. XIX wieku ilość używanych składników, co przekłada się na bogatszy bardziej zróżnicowany smak nalewek.

 

 

'''Wybrane polskie publikacje historyczne dotyczące nalewkarstwa:'''