Choroba Heinego-Medina: Różnice pomiędzy wersjami

'''Choroba Heinego-Medina''' ([[Łacina|łac.]] ''poliomyelitis anterior acuta'', '''ostre nagminne porażenie dziecięce''', '''wirusowe zapalenie rogów przednich rdzenia kręgowego''', '''H14,''' pot. też '''heinemedina''') – [[Wirusy|wirusowa]] choroba zakaźna wywoływana przez ''wirus polio'' (wirus zapalenia rogów przednich rdzenia kręgowego), przenoszona drogą fekalno-oralną<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=L. Kasper | imię=Dennis | nazwisko2=Harrison | imię2=Tinsley Randolph | nazwisko3=Braunwald | imię3=Eugene | nazwisko4=Fauci | imię4=Anthony S. | nazwisko5=Hauser | imię5=Stephen L | nazwisko6=Longo | imię6=Dan L. | nazwisko7=Jameson | imię7=J. N. St C. | autor link= | inni= | tytuł=Harrison’s principles of internal medicine | data=2005 | wydawca=McGraw-Hill Medical Publishing Division | miejsce=New York, N.Y. | isbn=0-07-140235-7 | strony=1144}}</ref>. Nazwa tej choroby wywodzi się od nazwisk dwóch uczonych, którzy tę chorobę opisali: [[Jakob Heine]] (w roku [[1840]] jako porażenie dziecięce) i [[Karl Oskar Medin]] (w roku [[1890]] jako ostrą chorobę zakaźną). Aby rozpoznać polio, należy wyizolować i zidentyfikować wirusa, czy jest to [[dziki szczep (wirusologia)|szczep dziki]], czy to zakażenie poszczepienne wirusem po rewersji do pełnej [[wirulencja|wirulencji]].

* '''szczepionka [[Albert Sabin|Sabina]]''' (w literaturze anglosaskiej '''OPV''' – '''O'''ral '''P'''oliovirus '''V'''accine, w zależności od ilości typów wirusa (I, II lub III) rozróżnia się: '''mOPV''' – '''m'''onovalent OPV lub tOPV – '''t'''rivalent OPV)- jest to szczepionka zawierająca żywe, atenuowane wirusy. Jest podawana doustnie. Jej zaletą jest łatwiejsze podanie, co umożliwia skuteczniejsze [[szczepionka|szczepienia]] masowe (zwłaszcza w krajach rozwijających się, gdzie jest to choroba najczęstsza (ognisko [[endemia|endemiczne]] w [[Indie|Indiach]], [[Pakistan]]ie i [[Nigeria|Nigerii]]), a brakuje wykwalifikowanego personelu medycznego). Kolejna przewaga nad szczepionką Salka to wywołanie odporności nie tylko ogólnej, w wyniku przenikania wirusów do krwi, ale i miejscowej, którą stymuluje namnażanie się wirusa w [[enterocyt]]ach. Wirus atenuowany zakaża ponadto osoby nieszczepione na drodze fekalofekalno-oralnej. Ze względu na znacznie większą ilość szczepionych niż chorych teoretycznie szczep atenuowany powinien wypierać ze środowiska szczep dziki. Jej wadą jest możliwość rewersji do formy o pełnej wirulencji w czasie replikacji w enterocycie. Zachorowania poszczepienne zdarzają się jednak rzadko (3,8 przypadków na 10 milionów dawek).