Przedmuchiwacz: Różnice pomiędzy wersjami

Przeznaczone jest do usuwania z lufy pozostałości mieszaniny gazoprochowej (przy obniżeniu jej temperatury do tego stopnia, aby podczas zetknięcia z tlenem zawartym w powietrzu nie nastąpił [[samozapłon]]). Zapobiega również przedostaniu się gazów prochowych do przedziału bojowego po otwarciu [[zamek|zamka]] oraz służy do rozpraszania dymu wypływającego z lufy po [[wystrzał|wystrzale]], a zasłaniającego pole widzenia [[celowniczy|celowniczemu]].

Przedmuchiwacz jest to zbiornik umieszczony na obwodzie [[lufa|lufy]], którynapełniany jestpodczas napełnianystrzału sprężonymi gazami prochowymi podczas strzału, które po wylocie [[pocisk]]u rozprężają się w kierunku wylotu lufy i wysysają zalegające w jej tylnej części pozostałości gazów prochowych. Gdy dno pocisku w czasie strzału minie zawór napełniający, gazy prochowe pod ciśnieniem 100–200 MPa unoszą kulę i zaczynają wypełniać przestrzeń komory przepływowej. Napełnianie komory odbywa się również przez dysze, gdy [[pocisk]] minie otwory dysz. Kiedy ciśnienie wewnątrz przewodu lufy po wylocie pocisku zmniejszy się do wartości ciśnienia w komorze przelotowej (3,5–5,0 MPa) – wówczas kulka zaworu pod działaniem swojej masy opada i zawór zostaje zamknięty. Proces napełniania komory zostaje wówczas zakończony. Sprężone [[gazy prochowe]] w komorze przelotowej w miarę obniżania się [[ciśnienie|ciśnienia]] w lufie wypływają przez dysze do wnętrza jej przewodu w postaci strug, których prędkość dochodzi do 500 m/s. Strugi tworzą za sobą rozrzedzoną przestrzeń w kształcie stożka, zasysając na zasadzie eżekcji (ejekcji) pozostałości mieszaniny gazoprochowej, które znajdująznajdujące się w [[łuska (nabój)|łusce]] i w tylnej części lufy. Skuteczność przedmuchiwania jest największa, jeżeli przy wylocie z lufy rozkład prędkości gazów prochowych wewnątrz lufy będzie równomierny. Zachodzi to wtedy, gdy odległość dysz od wylotu lufy wynosi od 6 do 10 [[Kaliber broni|kalibrów]].

Zastosowanie przedmuchiwaczy [[eżektor|eżektorowych]] umożliwiło 4–5 krotne zmniejszenie zadymienia przedziału bojowego w porównaniu doz działdziałami niemającychniemającymi przedmuchiwaczy. Po raz pierwszy zastosowano je w 100 i 105 mm armatach czołgowych wchodzących do uzbrojenia w latach 50., np. 100 mm [[Armata czołgowa|armaty czołgowe]] D10TG, D10T2S oraz 105 mm armaty czołgowe L7A1, L7A2, L7A3 angielskiej firmy [[Vickers]].

* Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak,: ''Encyklopedia współczesnej broni palnej'',. Warszawa: WIS, 1994, s. 186-187, ISBN 83-86028-01-7.