Wersja z 22:50, 10 paź 2016 edytuj Pwjb (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 6195 edycji m drobne redakcyjne ← poprzednia edycja		Wersja z 22:51, 10 paź 2016 edytuj anuluj edycję Pwjb (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 6195 edycji m →‎Życiorys: lit. następna edycja →
Linia 4: Pochodził z rodziny białoruskiej. Jego ojciec był komornikiem przy sądzie rejonowym, a jego dziadek kapłanem prawosławnym. Był absolwentem prawa Uniwersytetu Petersburskiego (1897). Studia uzupełniał na Uniwersytecie w Heidelbergu, na Uniwersytecie w Lipsku i na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie. Po powrocie do Rosji, ożenił się z [[Ludomiła Zielińska\|Ludomiłą (Amatą) Zielińską]] (1888-1967), najstarszą córką [[Tadeusz Zieliński (filolog)\|Tadeusza Zielińskiego]], wybitnego polskiego filologa klasycznego (późniejszą profesor [[Uniwersytet Warszawski\|Uniwersytetu Warszawskiego]]). Miał z nią trzech synów: Nikitę (1910-1918) oraz bliźniaków: Dymitra (1911-1937) i Jerzego (1911-1937). W latach 1900-1905 pracował w Europie i na Bliskim Wschodzie, badając źródła słowiańskie i bizantyńskie. Brał też udział w wyprawach archeologicznych na górę Athos, do Synaju, Egiptu, Grecji, Azji Mniejszej i Palestyny. Głównym celem jego działalności badawczej była historia prawa grecko-rzymskiego. W 1905 został prywatnym docentem historii bizantyńskiej na Uniwersytecie Petersburskim. W 1909 został profesorem nadzwyczajnym, a wkrótce potem ~~profesora~~profesorem zwyczajnym historii Bizancjum. Oprócz wykładów z paleografii i historii prawa kanonicznego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Petersburskiego wykładał też m.in. w petersburskiej Akademii Teologicznej (1906-1909) oraz w Akademii Wojskowej Akademii Prawa (1909-1912). W latach 1917-1918 pełnił funkcję sekretarza Rady Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W latach 1919-1926 pracował w różnych archiwach i bibliotekach kościelnych. Wielokrotnie aresztowany i zsyłany na [[Syberia\|Sybir]] przez stalinowską administrację. Po raz pierwszy oskarżony w 1922 roku i skazany na więzienie. Ponownie został uwięziony w 1924 roku w związku ze sprawą [[Beniamin (Kazanski)\|metropolity Beniamina]]. W 1924 roku oswobodzony wskutek wstawiennictwa prezydenta Polski, został wysłany samolotem do [[Warszawa\|Warszawy]]. Powrócił do ZSRR i został mianowany sekretarzem komisji bizantynologicznej ZSRR. W 1927 roku udał się na 3 miesiące do Niemiec. W listopadzie 1928 roku został aresztowany za szpiegostwo na rzecz Watykanu, Niemiec i Polski. Został skazany na trzy lata więzienia i wysłany do obozu wyspy Sołowieckie. Powrócił do Leningradu w 1930 roku. został ponownie oskarżony wraz z żona i bratem pod zarzutem działalności wywrotowej. W sierpniu 1931 roku, został skazany na pięć lat więzienia. Zniszczono wtedy dużą część jego rękopisów. W marcu 1933 został przedwcześnie został wypuszczony na wolność (poręczył za nim [[Władimir Boncz-Brujewicz]]). Pracował jako archiwista rękopisów greckich w bibliotekach publicznych oraz wykładał historię Bizancjum na Uniwersytecie Leningradzkim. 27 listopada 1937 został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Niemiec. Wraz z nim resztowano jego dwóch synów i brata (w 1937 roku zostali rozstrzelani). 17 stycznia 1938 roku został rostrzelany w Leningradzie. Został zrehabilitowany w 1958 roku.

Władimir Bienieszewicz: Różnice pomiędzy wersjami