Samolot bombowy: Różnice pomiędzy wersjami

W latach 30. wraz z ogólnym postępem w lotnictwie, zaczęto budować samoloty bombowe w układzie wolnonośnych jednopłatów konstrukcji metalowej, rzadziej mieszanej. Coraz powszechniej wprowadzano chowane podwozie orazi metalowe pokrycie samolotów zamiast płóciennego lub sklejkowego. Rozwijane prędkości rosły do ponad 300 km/h. Mimo to samoloty skonstruowane do pierwszej połowy lat 30. były już w momencie wybuchu drugiej wojny światowej przestarzałe i wzięły w niej ograniczony udział (jak [[Amiot 143]], [[Bloch MB.200]], [[TB-3]], [[Junkers Ju 86]]). Z kolei nowa generacja bombowców, konstruowanych na świecie w drugiej połowie lat 30., stała się podstawą lotnictwa bombowego w pierwszej połowie drugiej wojny światowej. Wyróżniały je prędkość maksymalna przekraczająca na ogół 400 km/h, chowane podwozie i większy nacisk położony na aerodynamiczne kształty<ref name=kaczk2 />.

Podczas drugiej wojny światowej zmalała rola jednosilnikowych bombowców lekkich działających z baz lądowych i bombardujących z lotu poziomego, które były zbyt wrażliwe na ataki myśliwców i ostrzał lekkiej artylerii przeciwlotniczej podczas działań dziennych, co wykazał przykład polskich [[PZL.23 Karaś]], brytyjskich [[Fairey Battle]] i radzieckich [[Su-2]]. Lekkie bombowce były zastępowane przez lepiej przystosowane do ataków na cele punktowe [[samolot szturmowy|samoloty szturmowe]] oraz uniwersalne [[samolot myśliwsko-bombowy|samoloty myśliwsko-bombowe]], a nawet zwykłe myśliwce przenoszące bomby. Dużą rolę podczas wojny odegrały jedynie lekkie bombowce nurkujące, zapewniające wysoką precyzję bombardowania celów punktowych, przede wszystkim niemieckie [[Junkers Ju 87]] „Stuka”. Odmienna sytuacja byłapanowała jedynie w lotnictwie pokładowym, w którym z uwagi na ograniczenia masowe, lekkie [[bombowiec pokładowy|pokładowe samoloty bombowo-torpedowe]] orazi bombowce nurkujące były główną i skuteczną bronią ofensywną (np.: amerykańskie [[Douglas SBD Dauntless]], [[Grumman TBF Avenger]], [[Curtiss SB2C Helldiver]], japońskie: [[Nakajima B5N]], [[Aichi D3A]], [[Yokosuka D4Y Suisei]], brytyjskie: [[Blackburn Skua]], [[Fairey Barracuda]]).

Większą rolę podczas wojny odgrywały lekkie bombowce dwusilnikowe, jak brytyjskie [[Bristol Blenheim]], i [[de Havilland Mosquito]], radziecki [[SB-2]], amerykańskie [[Douglas DB-7|Douglas A-20 Boston]] i [[Douglas A-26 Invader]]. Ich wyróżnikiem była duża prędkość, wynikająca z korzystnego stosunku mocy zdublowanego napędu do masy i zwiększająca szanse w starciu z myśliwcami (nowsze samoloty – znacznie ponad 500 km/h, aczkolwiek starsze Blenheim i SB-2 w chwili wybuchu wojny wyraźnie już ustępowały nowym myśliwcom<ref>Wiesław Bączkowski: ''Samolot bombowy Bristol Blenheim Mk.I-IV'', Typy Broni i Uzbrojenia nr 171, Bellona, Warszawa: 1995, ISBN 83-11-08512-9, s. 29.</ref>). Samoloty te z reguły przenosiły poniżej 1 tony bomb, chociaż późne wersje A-20 i A-26, klasyfikowane w USA jako lekkie bombowce, nie ustępowały pod tym względem bombowcom średnim<ref>Na podstawie E.R. Johnson, op.cit.</ref>.