UrodziłccccUrodził się w rodzinie Adama i Walentyny z Kietlińskich, dzieciństwo spędził w [[Nałęczów|Nałęczowie]]. Ukończył państwową szkołę średnią w Warszawie, już wówczas zauważono jego wyjątkowe uzdolnienia plastyczne. W 1904 rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii i Budownictwa [[Politechnika Warszawska|Instytutu Politechnicznego]], a równolegle rozpoczął naukę w [[Szkoła Sztuk Pięknych w Warszawie|Szkole Sztuk Pięknych]]. Po strajku studentów w 1905 Instytut Politechniczny został zamknięty, wówczas Juliusz Nagórski wyjechał do [[Paryż]]a. Rozpoczął studia na [[École nationale supérieure des beaux-arts]], równocześnie uczęszczał na wykłady do [[Académie Julian]]. W czasie nauki otrzymał pięć wyróżnień (według innych źródeł siedem). Odbył dwa staże, w 1907 praktykował u [[Bronisław Brochwicz-Rogoyski|Bronisława Brochwicz-Rogoyskiego]] przy budowie centrali telefonicznej [[PAST|Cedergren w Warszawie]], a następnie w 1908 przy budowie teatru w [[Nancy]]. W 1909 otrzymał ''"Certificat d’études section d’architecture"'', po powrocie do Warszawy rozpoczął pracę architekta. Jego twórczość można podzielić na trzy podstawowe etapy. Od 1910 do 1914 tworzył w stylu [[Eklektyzm|eklektycznym]] z elementami [[Architektura secesji|secesji]], przez kolejne cztery lata projektował budynki typowe dla [[klasycyzm]]u, a po 1918 [[Modernizm (architektura)|modernizmu]]. Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] nawiązał współpracę z okupantem, opracował projekt przebudowy [[Pałac Prezydencki w Warszawie|Pałacu Namiestnikowskiego]] na ''Deutsche Haus''. Został uznany za kolaboranta i potępiony przez Polskie Państwo Podziemne w 1941. W dniu 7 sierpnia 1944 został schwytany podczas łapanki w pobliżu Bazaru Janasza i zginął podczas egzekucji pod zachodnią [[Hale Mirowskie (Warszawa)|Halą Mirowską]].
