Tadeusz Boy-Żeleński: Różnice pomiędzy wersjami

W 1919 zakończył pracę lekarza i został zatrudniony jako recenzent teatralny w krakowskim magazynie "[[Czas (dziennik)|Czas]]". Od 1922 zamieszkał w [[Warszawa|Warszawie]], gdzie jego pierwszym zajęciem było kierownictwo literackie w [[Teatr Polski w Warszawie|Teatrze Polskim]]. W 1928 otrzymał nagrodę [[Polskie Towarzystwo Wydawców Książek|Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek]] jako jeden z najwybitniejszych krytyków (wraz z [[Wacław Borowy|Wacławem Borowym]] i [[Karol Irzykowski|Karolem Irzykowskim]]). [[Historia Polski (1918–1939)|Przed II wojną światową]] był ostro zwalczany przez środowiska konserwatywne za głoszenie liberalnych poglądów, krytykę udziału Kościoła w życiu społecznym i politycznym Polski oraz ''szarganie świętości narodowych'', w szczególności za ''odbrązawianie'' [[Adam Mickiewicz|Mickiewicza]] i [[Aleksander Fredro|Fredry]]. W środowisku literackim krytykowany był przez [[Karol Irzykowski|Karola Irzykowskiego]] (m.in. w książce ''Beniaminek''). W 1933 został wybrany do grona członków [[Polska Akademia Literatury|Polskiej Akademii Literatury]]. Z powodu poglądów i działalności był do tego stopnia znienawidzony przez środowiska kościelne, że (jak wspominał prof. [[Janusz Tazbir]]) nawet z ust księży katolickich padały zdania: ''"hitlerowcy jedyne co zrobili dobrze, to zastrzelenie deprawatora Boya"''.