Marian Porwit: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Zmiana nazwy kategorii: Kategoria:Oficerowie dyplomowani II RP → Kategoria:Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej (przy użyciu QRC) |
→Życiorys: Dodano link Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
||
Linia 42:
W połowie kwietnia 1920, w [[Wojna polsko-bolszewicka|czasie wojny z bolszewikami]] skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. Przydzielony został do [[4 Dywizja Piechoty (II RP)|4 DP]] i wyznaczony na stanowisko adiutanta sztabowego [[VII Brygada Piechoty (II RP)|VII Brygady Piechoty]] dowodzonej przez pułkownika [[Adolf Jastrzębski|Adolfa Jastrzębskiego]], a następnie pułkownika Leona Silickiego. W skład VII BP wchodziły dwa pułki piechoty – [[10 Pułk Piechoty (II RP)|10]] i 14. W toku działań wojennych zawiązał przyjaźń z oficerami 14 Pułku Piechoty, Ignacym Misiągiem (we wrześniu 1939 dowódca Piechoty Dywizyjnej [[6 Dywizja Piechoty (II RP)|6 DP]]), Zygmuntem Fila (poległ 26 września 1939 jako dowódca [[114 Pułk Piechoty (II RP)|114 Rezerwowego Pułku Piechoty]]) i Michałem Drzewińskim (we wrześniu 1939 szef sztabu [[5 Dywizja Piechoty (II RP)|5 DP]] i Odcinka Warszawa-Wschód w [[Obrona Warszawy (1939)|Obronie Warszawy]]). W pułku tym poznał także [[Stanisław Dąbek|Stanisława Dąbka]] i [[Antoni Chruściel|Antoniego Chruściela]]. Działalność Mariana Porwita została wysoko oceniona przez generała porucznika [[Leonard Skierski|Leonarda Skierskiego]], który wnioskował o przyznanie mu [[Order Virtuti Militari|Krzyża Złotego VM]]. Ponieważ [[Józef Piłsudski]] nie rozpatrywał wniosków tej klasy, krzyż nie został mu przyznany.
W październiku 1920 powrócił do Sztabu Generalnego WP, gdzie redagował musztrę piechoty. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkole Wojennej]]. Uczelnię ukończył z 15 lokatą. W trakcie nauki, 18 czerwca zawarł związek małżeński z Zofią (zm. 11 listopada 1985), córką Hugona Fried i Władysławy z Niesiołowskich. W tym samym roku zweryfikowany został w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W okresie od września 1921 do października 1923 ponownie w Sztabie Generalnym na stanowisku referenta, a następnie szefa Wydziału Regulaminów i Wyszkolenia. 9 lipca 1922 urodził się mu syn [[Krzysztof Porwit|Krzysztof]] (żołnierz [[Armia Krajowa|AK]], uczestnik [[Powstanie warszawskie|Powstania Warszawskiego]], profesor doktor habilitowany nauk ekonomicznych).
W październiku 1923 objął powierzone mu stanowisko dyrektora nauk Szkoły Podchorążych, a po roku Oficerskiej Szkoły Piechoty. 28 września 1925 Prezydent RP zezwolił mu na przyjęcie i noszenie Krzyża Kawalerskiego Orderu Legii Honorowej.
| |||