Heinrich Himmler: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Mboro (dyskusja | edycje)
m →‎Odznaczenia: drobne merytoryczne
Allegro (dyskusja | edycje)
Linia 127:
 
Himmler wierzył w [[mesmeryzm]], [[magnetyzm]], [[Homeopatia|homeopatię]], zbawienny wpływ naturalnej żywności na psychikę, najbardziej niewiarygodne teorie [[Eugenika|eugeniki]], w znachorów, jasnowidzów, hipnotyzerów i czarowników, którymi otaczał się przez całe życie i nie podejmował decyzji bez wysłuchania ich opinii. Cechował się głęboko zakorzenioną zawziętością, graniczącą z absurdem i wygórowanym mniemaniem o sobie<ref name="Historia Gestapo str. 75-76" />. Potajemnie Himmler zaangażował się w badania nad [[czarownica]]mi. Uważał, że były one mądrymi Germankami, z zamysłem prześladowanymi przez Kościół katolicki, by zniszczyć germańską kulturę ludową<ref>Guido Knopp: ''Tajemnice Trzeciej Rzeszy'', wyd. 2013, s. 172.</ref>. W oparciu o teorię, jakoby [[Jezus Chrystus]] nie był Żydem, lecz Aryjczykiem spłodzonym przez [[Cesarstwo Rzymskie|rzymskiego]] centuriona, przez pewien czas nawet usiłował pojednać się z Kościołem<ref name="SS przestroga historii s. 91" />. Według Himmlera istniały trzy kategorie istot żywych: ludzie, zwierzęta i podludzie<ref>Guido Knopp: ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 203.</ref>.
 
Interesował się historią wolnomularstwa. Do pałacu w Rogalinie trafił zgromadzony przez niego zbiór literatury na ten temat - ok. 125 tys. druków (wcześniej w zamku w Sławie koło Głogowa), będący jedną z największych na świecie kolekcji pism wolnomularskich.<ref></ref>
 
Był fanatycznym ideologiem i bezgranicznie uwielbiał króla [[Henryk I Ptasznik|Henryka I Ptasznika]] – pogromcę Słowian z X wieku<ref name="Kitchen str. 274">Martin Kitchen: ''Trzecia Rzesza. Charyzma i wspólnota'', wyd. polskie 2012, s. 274.</ref>, którego przyjął za swego przewodnika i ideał. Himmler, pochodzący z rodziny katolickiej, kultywował [[Rasizm|rasistowską]] teorię aryjskiej [[Rasa panów|rasy panów]] i był zafascynowany ideami [[Neopogaństwo|neopoganizmu]]<ref name="str. 114" />. Fascynacją Himmlera była geneza rodu germańskiego. Jego ekipy badawcze systematycznie poszukiwały ziem, na których żyli Germanie. Kult teutoniczny miał posłużyć jako punkt wyjściowy dla nowego porządku świata. W połowie lat 30. wybrał zamek [[Wewelsburg]] (w [[Nadrenia Północna-Westfalia|Nadrenii Północnej-Westfalii]]) na sanktuarium religijne SS<ref name="Anatomy of a mass muderer" />. Był owładnięty obsesją na punkcie mitycznej przeszłości germańskiej, włącznie z poszukiwaniem [[Atlantyda|Atlantydy]] i [[Graal|Świętego Graala]] oraz z mistycznymi spekulacjami na temat ożywienia starożytnej religii<ref>Martin Kitchen: ''Trzecia Rzesza. Charyzma i wspólnota'', wyd. polskie 2012, s. 74.</ref>. Ostatecznie przerodził się w zażartego wroga Kościoła i sprawił, że tysiące duchownych znalazły się w obozach koncentracyjnych<ref>Guido Knopp: ''SS przestroga historii'', wyd. 2004, s. 91–92.</ref>. Atakował kościoły [[Chrześcijaństwo|chrześcijańskie]]<ref>Martin Kitchen: ''Trzecia Rzesza. Charyzma i wspólnota'', wyd. polskie 2012, s. 290.</ref>, które uznawał za wrogów narodowego socjalizmu. Uważał, że chrześcijaństwo było zdegenerowaną ideologią, która niszczyła moralność narodu niemieckiego i całą rasę aryjską. Chciał zastąpić chrześcijaństwo nowym rodzajem mistycyzmu, opartym na pradawnych ezoterycznych niemieckich legendach i na religiach nordyckich związanych z [[Runy|runami]], [[Thor]]em i [[Odyn]]em. Szukał dowodów mistycznej przeszłości, miejsc związanych z legendami. Zlecał poszukiwania pamiątek po pradawnych germańskich kulturach, dowodów na potwierdzenie germańskiej tożsamości narodowej, zagubionej przed wiekami. Chciał potwierdzić autentyczność nowego kultu. Obwiniał dawnych chrześcijańskich władców, a zwłaszcza [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]] o zniszczenie pradawnej germańskiej kultury. Nienawidził Karola Wielkiego, ponieważ podbił on Germanów i narzucił im wiarę chrześcijańską, według Himmlera gwałcąc ich germańską duszę<ref>Guido Knopp: ''Tajemnice Trzeciej Rzeszy'', wyd. 2013, s. 170.</ref>. Wierzył, że wiara chrześcijańska była wrogiem germańskiej rasy i kultury. Wierzył, że był wojownikiem walczącym w wojnie rasowej, broniącym III Rzeszy przed wrogami rasowymi, a najgorszymi wrogami byli Żydzi. Musiał doprowadzić tę walkę do końca, musiał być okrutny i bezwzględny<ref name="Prawa ręka Hitlera" />. W jego mniemaniu główna konfrontacja odbywała się pomiędzy „narodem rasy nordyckiej” a bolszewizmem<ref>Guido Knopp: ''Tajemnice Trzeciej Rzeszy'', wyd. 2013, s. 157.</ref>, a chrześcijaństwo – ze względu na swe żydowskie korzenie i swoje zasady moralne – miało charakter nieniemiecki<ref>Guido Knopp: ''Tajemnice Trzeciej Rzeszy'', wyd. 2013, s. 169.</ref>. W światopoglądzie Himmlera Żydzi tak czy owak byli zamieszani we wszelkie knowania przeciwko niemieckiemu ludowi czy narodowi<ref>Guido Knopp: ''Tajemnice Trzeciej Rzeszy'', wyd. 2013, s. 173.</ref>: ''„Mieliśmy moralne prawo, mieliśmy obowiązek wobec naszego narodu, aby wytępić naród, który chciał nas wymordować”''<ref>Guido Knopp: ''SS przestroga historii'', wyd. 2004, s. 119.</ref>. Posiadał osobistego maga, [[Karl Maria Wiligut|Karla Marię Wiliguta]]<ref>Joanna Wieliczka-Szarek: ''III Rzesza Narodziny i zmierzch szaleństwa'', wyd. 2006 r., s. 15.</ref>, którego poznał w 1933 r. Himmler znalazł się pod silnym wpływem Wiliguta i czerpał od niego wiadomości o historii i tradycji germańskiej. Wiligut został usunięty z SS w sierpniu 1939, gdy ujawniono, że był chory umysłowo<ref>Joanna Wieliczka-Szarek: ''III Rzesza Narodziny i zmierzch szaleństwa'', wyd. 2006 r., s. 93–95.</ref>. Himmler nawiązywał kontakty ze zmarłymi wielkimi ludźmi i wierzył, że posiadał siłę, aby przywoływać duchy i spotykać się z nimi<ref>Heinz Höhne: ''Zakon trupiej czaszki'', wyd. polskie 2006, s. 146.</ref>. Lubił zadawać pytanie: ''„Co by zrobili nasi przodkowie w zaistniałej obecnie sytuacji?”''. W przemówieniu wygłoszonym w 1936 roku z okazji tysięcznej rocznicy śmierci Henryka I przysiągł, że wypełni jego „nieukończoną misję” wydarcia wschodu Europy z rąk Słowian i skolonizowania go „krwią niemiecką”<ref>Guido Knopp: ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 172.</ref>. Hitler raczej nie interesował się inscenizacjami Himmlera, a nawet często podśmiewał się z jego szarlatanerii, sekciarstwa, pseudogermańskiego pielęgnowania tradycji i romantyzmu historycznego<ref>Guido Knopp: ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 194.</ref>.