Longobardowie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
lit. |
m →Etap stabilizacji: lit. |
||
Linia 27:
Po dziesięcioletnim bezkrólewiu starszyzna plemienna dostrzegła nieskuteczność działania bez obranego wodza. Dlatego też w roku [[584]] syn ostatnio obranego władcy [[Klef]]a, [[Autaris]], otrzymał koronę z rąk "rady starszych". W rzeczywistości władza króla longobardzkiego pozostawała ograniczona. Książęta panujący w [[Spoleto]] oraz w Benewencie nie uznawali zwierzchnictwa króla i w praktyce ich niezależność była niezagrożona. Co więcej, tereny te zabezpieczał od części głównej państwa pas ziemi należący do [[Egzarchat Rawenny|Egzarchatu Raweńskiego]], którego słabość pozwalała ustabilizować się nowemu organizmowi państwowemu na Półwyspie.
Kolejny król longobardzki, [[Autaris]], ożenił się z księżniczką bawarską [[Teodolinda|Teodolindą]]. Po śmierci tego pierwszego [[Teodolinda]] wyszła za mąż za następcę Autarisa, [[Agilulf]]a. Pomimo sojuszu bawarsko-longobardzkiego [[Frankowie]] zmusili Longobardów do płacenia trybutu. Natomiast za sukces Cesarstwa można było uznać pokój zawarty z królem [[
Pomimo wdrożenia wielu procesów adaptacyjnych Longobardowie dla wielu w Italii pozostali obcymi. Wrogo do nich usposobione było przez cały okres Cesarstwo Bizantyjskie, a papiestwo było wobec nich nieufne nawet po przyjęciu przez Longobardów katolicyzmu. Plany Longobardów o stworzeniu samodzielnego organizmu państwowego musiały zostać zarzucone po załamaniu się władzy królewskiej po śmierci [[Liutprand (król Longobardów)|Liutpranda]] w 744 roku. Ich ostatni król, [[Dezyderiusz (król Longobardów)|Dezyderiusz]], w [[774]] r. został pokonany i zdetronizowany przez [[Karol Wielki|Karola Wielkiego]], który sam przyjął tytuł króla Longobardów i koronował się longobardzką [[żelazna korona|żelazną koroną]]. Niektórzy królowie wschodniofrankijscy, potomkowie Karola Wielkiego, używali tytułu "król Franków i Longobardów". Kolejne dwa stulecia to czas zaniku tożsamości tego ludu i stopniowe wtapianie się w substrat etniczny późniejszych mieszkańców Italii.
| |||