Mika Waltari: Różnice pomiędzy wersjami

W latach 1930-1940 Waltari aktywnie działał jako [[dziennikarz]] i [[krytyka literacka|krytyk]], pisał dla wielu gazet i czasopism, podróżował także wiele po Europie. Redagował magazyn ''Suomen Kuvalehti''. Równocześnie pisał [[powieść|powieści]], [[dramat]]y, [[nowela|nowele]] i scenariusze, tworząc często w bardzo zróżnicowanych stylach i [[gatunek literacki|gatunkach literackich]]. W tym czasie napięty plan zajęć i wytężona praca spowodowały [[Zaburzenia afektywne dwubiegunowe|psychozę maniakalno-depresyjną]], cierpiał też na [[bezsenność]] i [[Zaburzenia depresyjne|depresję]], często do tego stopnia, że potrzebował hospitalizacji. Waltari uczestniczył i często odnosił sukcesy w literackich konkursach – głównie dla ukazania krytykom wartości swych utworów. Jednemu z tych konkursów zawdzięczał np. zwiększone zainteresowanie jednym z jego bohaterów – inspektorem Palmu, gburowatym detektywem helsińskiej policji, który pojawił się w trzech powieściach (wszystkie sfilmowano). Był też autorem scenariusza do popularnej [[film animowany|kreskówki]] ''Kieku ja Kaiku'' oraz przewodnika dla „ambitnych pisarzy”, który miał wpływ na wielu młodszych twórców, m.in. [[Kalle Päätalo]].

 

 

Waltari napisał jeszcze siedem [[powieść historyczna|powieści historycznych]], których fabuła umiejscowiona jest w różnych okresach dziejów ; m.in. akcja ''[[Czarny Anioł|Czarnego Anioła]]'' rozgrywa się w [[Konstantynopol]]u, tuż przed upadkiem miasta. W swoich powieściach Waltari wyraża pesymizm. W 1957 r. pisarz stał się członkiem [[Fińska Akademia Nauk|Fińskiej Akademii Nauk]]; otrzymał także honorowy tytuł doktora uniwersytetu w [[Turku]] w 1970 r.