Adam Grzymała-Siedlecki: Różnice pomiędzy wersjami

W październiku 1923 r. przeprowadził się do [[Bydgoszcz]]y, gdzie mieszkał do lipca 1934 r. Pytany o motywy wyboru nowego miejsca zamieszkania, twierdził, że „''pociągała go ziemia na której siedzieli i pracowali jego przodkowie, że brał pod uwagę znaczenie polityczne i strategiczne regionu [...], wreszcie, że dostrzegł tu dogodne warunki dla spokoju, niezbędnego w pracy literackiej''”<ref name="HB1">Polska kultura i sztuka w Bydgoszczy w latach 1920-1939. [w.] Historia Bydgoszczy. Tom II. Część pierwsza 1920-1939: red. Marian Biskup: Bydgoszcz: Bydgoskie Towarzystwo Naukowe 1999. {{ISBN |83-901329-0-7}}, str. 719-675</ref>. W mieście tym zajmował się przede wszystkim pracą literacką. Pisał przeważnie [[komedia|komedie]] i [[farsa|farsy]], grywane w teatrach. Do najpopularniejszych należały: „''Sublokatorka''” (1922), „''Popas Króla Jegomości''” (1922), „''Spadkobierca''” (1924), „''Samosęki''” (1924), „''Mamon do wzięcia''” (1929), „''Miechowiec & syn''” (1934). Pisywał również artykuły i felietony, zamieszczane na łamach prasy warszawskiej, poznańskiej („[[Kurier Poznański]]”) i bydgoskiej („[[Dziennik Bydgoski]]”, „Hallerczyk”, „[[Gazeta Bydgoska]]”). W publicystyce nie zamykał się w kręgu spraw czysto artystycznych i literackich. Osiadłszy w [[Bydgoszcz]]y zwracał uwagę całego kraju na znaczenie [[Wielkopolska|Wielkopolski]] i [[Pomorze|Pomorza]] dla [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]] oraz niebezpieczeństwo grożące ze strony [[III Rzesza|Niemiec]].

* Błażejewski Stanisław, Kutta Janusz, Romaniuk Marek: Bydgoski Słownik Biograficzny. Tom II. Bydgoszcz 1995. {{ISBN |83-85327-27-4}}, str. 42-44