Wojna kontynuacyjna: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m infobox |
m →Przebieg: drobne merytoryczne |
||
Linia 31:
Fińskie natarcie na [[Przesmyk Karelski|Przesmyku Karelskim]] w kierunku [[Petersburg|Leningradu]] zostało wstrzymane we wrześniu, jednak we wschodniej [[Karelia (kraina)|Karelii]] ofensywa była kontynuowana do 6 grudnia 1941. Finowie dotarli tam aż do jeziora [[Onega (jezioro)|Onega]] i rzeki [[Świr (rzeka)|Świr]], po czym front ustabilizował się na następne dwa i pół roku, do czerwca 1944. W dniu zakończenia fińskiej ofensywy – 6 grudnia 1941 – fiński parlament podjął uroczystą uchwałę o zjednoczeniu wyzwolonych ziem z Finlandią, natomiast zdobytym terytoriom rosyjskim (to jest nie należącym do Finlandii przed wybuchem wojny zimowej) nadano status okupacyjny. Jednocześnie rozpoczęto demobilizację – do wiosny 1942 180 tysięcy żołnierzy wróciło do domów.
Zmianę sytuacji przyniosła [[operacja wyborsko-pietrozawodzka]], przeprowadzona w lecie 1944 przez [[Armia Czerwona|Armię Czerwoną]]. W jej wyniku Finowie zostali wyparci z [[Linia Mannerheima|Linii Mannerheima]] oraz portu [[Wyborg|Viipuri]].
Wojna kontynuacyjna formalnie zakończyła się [[Pokój paryski (1947)|traktatem paryskim]], podpisanym 10 lutego 1947, w którym potwierdzono radzieckie zdobycze terytorialne z 1940. Ponadto Finlandia utraciła na rzecz ZSRR kolejne tereny (okolice [[Pieczenga|Petsamo]]) oraz flotę wojenną, zgodziła się na limity we własnej armii, dzierżawę półwyspu [[Porkkala]] na 50 lat i spłatę [[Reparacje wojenne|odszkodowań wojennych]].
| |||