Samolot bombowy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m zamieniam magiczny ISBN na szablon |
|||
Linia 64:
Podczas drugiej wojny światowej zmalała rola jednosilnikowych bombowców lekkich działających z baz lądowych i bombardujących z lotu poziomego, które były zbyt wrażliwe na ataki myśliwców i ostrzał lekkiej artylerii przeciwlotniczej podczas działań dziennych, co wykazał przykład polskich [[PZL.23 Karaś]], brytyjskich [[Fairey Battle]] i radzieckich [[Su-2]]. Lekkie bombowce były zastępowane przez lepiej przystosowane do ataków na cele punktowe [[samolot szturmowy|samoloty szturmowe]] oraz uniwersalne [[samolot myśliwsko-bombowy|samoloty myśliwsko-bombowe]], a nawet zwykłe myśliwce przenoszące bomby. Dużą rolę podczas wojny odegrały jedynie lekkie bombowce nurkujące, zapewniające wysoką precyzję bombardowania celów punktowych, przede wszystkim niemieckie [[Junkers Ju 87]] „Stuka”. Odmienna sytuacja panowała jedynie w lotnictwie pokładowym, w którym z uwagi na ograniczenia masowe lekkie [[bombowiec pokładowy|pokładowe samoloty bombowo-torpedowe]] i bombowce nurkujące były główną i skuteczną bronią ofensywną (np.: amerykańskie [[Douglas SBD Dauntless]], [[Grumman TBF Avenger]], [[Curtiss SB2C Helldiver]], japońskie: [[Nakajima B5N]], [[Aichi D3A]], [[Yokosuka D4Y Suisei]], brytyjskie: [[Blackburn Skua]], [[Fairey Barracuda]]).
Większą rolę podczas wojny odgrywały lekkie bombowce dwusilnikowe, jak brytyjskie [[Bristol Blenheim]] i [[de Havilland Mosquito]], radziecki [[SB-2]], amerykańskie [[Douglas DB-7|Douglas A-20 Boston]] i [[Douglas A-26 Invader]]. Ich wyróżnikiem była duża prędkość, wynikająca z korzystnego stosunku mocy zdublowanego napędu do masy i zwiększająca szanse w starciu z myśliwcami (nowsze samoloty – znacznie ponad 500 km/h, aczkolwiek starsze Blenheim i SB-2 w chwili wybuchu wojny wyraźnie już ustępowały nowym myśliwcom<ref>Wiesław Bączkowski: ''Samolot bombowy Bristol Blenheim Mk.I-IV'', Typy Broni i Uzbrojenia nr 171, Bellona, Warszawa: 1995, {{ISBN
Podstawę lotnictwa bombowego aliantów w pierwszej połowie drugiej wojny światowej, a państw Osi przez całą wojnę, stanowiły bombowce średnie, takie jak niemieckie [[Junkers Ju 88]], [[Heinkel He 111]], [[Dornier Do 17]], [[Dornier Do 217|Do 217]], polski [[PZL.37 Łoś]], brytyjskie [[Vickers Wellington]], włoskie [[Fiat BR.20]], [[Savoia-Marchetti SM.79]], [[CANT Z.1007]], radzieckie [[Ił-4]], [[Pe-2]], [[Tu-2]], japońskie [[Mitsubishi Ki-21]], [[Mitsubishi G3M]], [[Mitsubishi G4M]], amerykańskie [[North American B-25 Mitchell|B-25 Mitchell]], [[Martin B-26 Marauder|B-26 Marauder]]. Były to samoloty o różnym przeznaczeniu, do nalotów taktycznych albo strategicznych, dziennych lub nocnych, o średnim lub dużym zasięgu. Część z ich miała różne wersje pochodne, w tym do zwalczania celów morskich za pomocą bomb lub [[torpeda|torped]], a nawet wersje ciężkich [[Samolot myśliwski|myśliwców]]. Dysponowały one udźwigiem bomb od 1 do około 2,5 tony. Podczas wojny głównym elementem podlegającym ulepszeniom była prędkość – nowsze konstrukcje osiągały prędkość zbliżającą się do 500 km/h, a nawet ją przekraczającą<ref name=kaczk2 />.
| |||