Hilary Minc: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne
Linia 27:
Po [[Atak Niemiec na ZSRR|wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej]], na przełomie lat 1942/1943 pracował w redakcji polskiej radia w [[Saratów|Saratowie]], a następnie w [[Moskwa|Moskwie]]. W lutym 1943 w komitecie organizacyjnym [[Związek Patriotów Polskich|Związku Patriotów Polskich]] w ZSRR. Był pracownikiem redakcji wydawanego od marca 1943 pisma ZPP „Wolna Polska”, gdzie zamieszczał wiele programowych artykułów w sprawie kształtu geograficznego i społeczno-gospodarczego przyszłej Polski. W maju 1943 był jednym z współtwórców [[1 Warszawska Dywizja Piechoty|1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki]], 14 maja został [[politruk|oficerem politycznym]] w [[1 Warszawska Dywizja Piechoty|1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki]] współpracującym z [[NKWD]]<ref>Edward Kospath-Pawłowski, [[Sławomir Cenckiewicz]]: ''Długie ramię Moskwy'', s. 44.</ref> – najpierw jako szef jej Wydziału Kulturalno-Oświatowego, a od 1 czerwca 1943 szef Wydziału Oświatowego w stopniu majora. W sierpniu 1943 mianowany prokuratorem dywizyjnym, po wyłonieniu się różnicy zdań między nim a [[Zygmunt Berling|Zygmuntem Berlingiem]] i [[Włodzimierz Sokorski|Włodzimierzem Sokorskim]] zdegradowany do stopnia plutonowego podchorążego. Uczestnik [[Bitwa pod Lenino|bitwy pod Lenino]], za co został odznaczony sowieckim [[Order Wojny Ojczyźnianej|Orderem Wojny Ojczyźnianej]] II stopnia i polskim Srebrnym [[Medal Zasłużonym na Polu Chwały|Medalem Zasłużonym na Polu Chwały]]. Przywrócono mu stopień majora, później awansowano na podpułkownika oraz odznaczono [[Order Krzyża Grunwaldu|Orderem Krzyża Grunwaldu]] II klasy i [[Order Virtuti Militari|Orderem Virtuti Militari]] V klasy.
 
Od stycznia 1944 jeden z dwóch pełnomocników tajnego [[Centralne Biuro Komunistów Polskich|Centralnego Biura Komunistów Polskich]] przy KC WKP(b), od 11 lipca 1944 członek Biura<ref>[[Aleksander Kochański]]: ''Hilary Minc'' w: [[Polski Słownik Biograficzny]], t. XXI Warszawa-Kraków-Wrocław-Gdańsk 1976, s. 278–281 ([http://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/hilary-minc wersja interaktywna IPSB]), Czesław Grzelak, [[Henryk Stańczyk]], Stefan Zwoliński, ''Armia Berlinga i Żymierskiego'', Warszawa 2009, s. 42.</ref>. Od 10 marca 1944 kierował Biurem Badań Gospodarczych przy Zarządzie Głównym [[Związek Patriotów Polskich|Związku Patriotów Polskich]]. W lipcu 1944 brał czynny udział w rozmowach i konferencjach w Moskwie w związku z powołaniem Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN). Od sierpnia 1944 członek powołanego wówczas Biura Politycznego Komitetu Centralnego [[Polska Partia Robotnicza|PPR]]<ref>[[Ryszard Terlecki]]: ''Miecz i tarcza komunizmu. Historia aparatu bezpieczeństwa w Polsce 1944–1990'', Kraków 2007, s. 34.</ref>.
 
Został dokooptowany do [[Krajowa Rada Narodowa|Krajowej Rady Narodowej (KRN)]]. Początkowo kierownik Biura Ekonomicznego przy Prezydium [[Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego|PKWN]], 1 XII 1944 został kierownikiem Resortu Przemysłu PKWN. Odtąd do 1956 był osobą kierującą polityką gospodarczą państwa.
Linia 39:
W 1956, po [[Poznański Czerwiec|wydarzeniach Poznańskiego Czerwca]], usunięto go z [[Biuro Polityczne KC PZPR|Biura Politycznego]]. Złożył samokrytykę, ale w 1959 został usunięty z KC PZPR i zmuszony do wystąpienia z partii.
 
Został pochowany w Alei Zasłużonych na [[Cmentarz Wojskowy na Powązkach|Cmentarzu Wojskowym na Powązkach]]<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Malczewski (red.) | imię = Juliusz Jerzy | tytuł = Cmentarz Komunalny Powązki dawny Wojskowy w Warszawie | wydawca = Wydawnictwo Sport i Turystyka | miejsce = Warszawa | data = 1989 | strony = 59–60 | isbn = 83-217-2641-0}}</ref>.
 
Mąż [[Julia Minc|Julii Minc]] (1901–1987), wieloletniej (1944–1954) szefowej [[Polska Agencja Prasowa|Polskiej Agencji Prasowej]] w okresie [[Polska Rzeczpospolita Ludowa|PRL]] i wiceprzewodniczącej Państwowej Komisji Etatów (1954–1956). Małżeństwo było bezdzietne.