Andrew Jackson: Różnice pomiędzy wersjami

Największym kryzysem wewnętrznym pierwszej kadencji prezydenta była ustawa z 1828 roku, zwana „cłem odrazy”, która zakładała ochronę interesów stanów północnych i z tego powodu była ostro krytykowana na Południu{{r|Pastusiak180}}. W 1832 ratyfikowano podobną ustawę, na co [[Karolina Południowa]] zareagowała groźbą odstąpienia od Unii{{r|Pastusiak180}}. Jackson był zdecydowanym zwolennikiem utrzymania jedności kraju, dlatego 4 grudnia 1832 roku poszedł na ustępstwa i obniżył taryfy celne, jednocześnie zaznaczając, że jakakolwiek próba [[Secesja (politologia)|secesji]] będzie równoznaczna z wypowiedzeniem wojny{{r|Pastusiak180}}. Poprosił także Senat o zgodę na użycie rozwiązań militarnych w przypadku odłączenia Karoliny Południowej od Unii, do czego jednak nie doszło{{r|Pastusiak180}}. Jego głównym politycznym przeciwnikiem w tym sporze był wiceprezydent John Calhoun, którego Jackson uznał za zdrajcę i nie desygnował go na dotychczasową funkcję w wyborach w 1832{{r|Pastusiak181}}

 

 

W [[wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1832 roku|wyborach prezydenckich w 1832 roku]], Jackson wystartował z [[Martin Van Buren|Martinem Van Burenem]] (Partia Demokratyczna), przeciwko duetowi Henry Clay i [[John Sergeant]] (Narodowa Partia Republikańska){{r|Pastusiak181}}. Były to pierwsze wybory, w których kandydaci zostali wybrani na konwencjach partyjnych{{r|Pastusiak181}}. Ubiegający się o reelekcję prezydent zwyciężył w głosowaniu powszechnym i uzyskał 219 głosów w Kolegium Elektorskim wobec 49 głosów dla Claya{{r|Pastusiak181}}. Został zaprzysiężony na prezydenta przez [[Prezesi Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych|prezesa Sądu Najwyższego]] [[John Marshall (prawnik)|Johna Marshalla]]{{r|Pastusiak181}}.