Leszniów: Różnice pomiędzy wersjami

W [[II Rzeczpospolita|II Rzeczypospolitej]] miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej [[gmina Leszniów|Leszniów]] w [[powiat brodzki|powiecie brodzkim]] w [[województwo tarnopolskie|województwie tarnopolskim]]. W [[1921]] liczył 1472 mieszkańców<ref name="skorowidz">Wg publikacji: ''Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, - Tomt. XV -, Województwo Tarnopolskie'', Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923</ref>.

Miasteczko Leszniów zostało założone w r. 1627, na planie zbliżonym do pobliskiego [[Stanisławczyk (rejon brodzki)|Stanisławczyka]], lokowanego nieco wcześniej przez [[Jan Daniłowicz|Jana Daniłowicza]]<ref> Michał Kurzej, ''[https://www.academia.edu/10406416/Sztuka_kres%C3%B3w_wschodnich_vol._6_Krak%C3%B3w_2006 Kościół Bernardynów w Leszniowie - nieznane dzieło Jana Wolffa]'' [w] ''Sztuka Kresów Wschodnich: materiały sesji naukowej, 2006, t. VI'', s. 24. [dostęp 2016-12-04].</ref>. Założyciel Maciej Leśniowski [[Grzymała (herb szlachecki)|herbu Grzymała]], syn Piotra urodził się około r. 1570. Pochodził z wielkopolskiej rodziny wywodzącej się ze wsi [[Leśniewo (województwo wielkopolskie)|Leśniewo]] w powiecie gnieźnieńskim. Jego kariera wiązała się ze służbą wojskową u boku kanclerza i hetmana wielkiego koronnego [[Jan Zamoyski|Jana Zamoyskiego]], oraz jego syna Tomasza, a obaj ci dygnitarze nazywali go „starym sługą”. Leśniowski odgrywał dużą rolę na sejmikach wykorzystując swoje wpływy na rzecz Jana Zamoyskiego i dzięki jego protekcji został podkomorzym bełskim. Cieszył się też zaufaniem [[Stanisław Żółkiewski|Stanisława Żółkiewskiego]], opiekuna Tomasza Zamoyskiego, który w r. 1606 wysłał go z poselstwem do [[Rokosz Zebrzydowskiego|rokoszan Zebrzydowskiego]]. Na przełomie w. XVI i XVII na krótko został starostą rakiborskim, w r. 1611 biało-kamieńskim, a w r. 1622 kaniowskim i brahiłowskim. W r. 1624 Leśniowski został kasztelanem bełskim. Zdobycie majątku ułatwiło Leśniowskiemu małżeństwo z Marią Łaszczówną, primo voto księżną Andrzejową Boromelską (1553–1612), z którą miał dwóch synów oraz córki. Stał się wtedy posiadaczem rozległych dóbr na południowym Wołyniu, między innymi Siestratynia oraz Korsowa, w którym znajdowała się jego główna rezydencja. Pomysł fundacji miasta nazwanego od własnego nazwiska i mającego zapewne w przyszłości stać się główną siedzibą rodu, Leśniowski zaczerpnął z działalności swoich możnych protektorów – Zamoyskich i Żółkiewskich. W swoim mieście oprócz kościoła, przy którym osiedli bernardyni, Leśniowski fundował również cerkiew greckokatolicką i synagogę. Miasteczko zostało zniszczone podczas Powstania Chmielnickiego. Po 1918 roku ponownie w składzie Polski. W kwietniu 1945 władze sowieckie nakazały ludności polskiej wyjazd na zachód, który nastąpił w następnych miesiącach.