Beniamin (Kazanski): Różnice pomiędzy wersjami

{{Cytuj stronę | url = http://www.pravoslavie.uz/Jitiya/7/FN31Veniamin.htm| tytuł = Cвященномученик Вениамин, митрополит Петроградский, и иже с ним убиенные священномученик архимандрит Сергий и мученики Юрий и Иоанн| data dostępu = 2014-09-03 | opublikowany = pravoslavie.uz| język = ru}}</ref><ref name="pravenc"/> oraz w parafiach wiejskich<ref name="arh"/>. Często służył również w cerkwiach, którymi szczególnie opiekowało się bractwo trzeźwości<ref name="pravenc"/>. Jako pierwszy biskup zaczął odprawiać w Petersburgu nabożeństwa, na których zamiast chóru śpiewali wszyscy zgromadzeni<ref name="pravenc"/>. Organizował również procesje do [[Ławra Aleksandra Newskiego w Petersburgu|Ławry św. Aleksandra Newskiego]], [[Nadmorska Pustelnia Trójcy Świętej i św. Sergiusza z Radoneża|Nadmorskiej Pustelni Trójcy Świętej i św. Sergiusza z Radoneża]] oraz z [[Ługa|Ługi]] do Monaster Czeriemienieckiego<ref name="pravenc"/>. Założył także Towarzystwo Najświętszej Bogurodzicy, które miało działać na rzecz walki z prostytucją i pomocy kobietom, które chciały zerwać z tym trybem życia<ref>T. Terlikowski, ''Męczennicy komunizmu'', Dom Wydawniczy Rafael, Kraków 2008, {{ISBN |978-83-7569-048-4}}, s. 128</ref>. Taka działalność Beniamina nie była całkowicie aprobowana przez władze cerkiewne, które uważały ją za ryzykowny eksperyment. Stąd ogromna popularność biskupa wśród ubogich wiernych, zwłaszcza robotników, nie przekładała się na jego awans w hierarchii cerkiewnej, który nastąpił dopiero po zmianie procedur wyboru hierarchów<ref>T. Terlikowski, ''Męczennicy komunizmu'', s. 128</ref>.

Od 24 marca 1917, po złożeniu z urzędu metropolity petersburskiego [[Pitirim (Oknow)|Pitirima]]<ref group="uwaga">Przyczyną tej decyzji były bliskie kontakty Pitirima z [[Grigorij Rasputin|Rasputinem]] i jego niemalże jawny [[homoseksualizm]]. Por. E. Radziński, ''Rasputin'', MAGNUM, Warszawa 2000, {{ISBN |83-85852-52-2}}, s. 319-320.</ref> biskup Beniamin tymczasowo administrował całą eparchią. W kazaniach wygłaszanych w tym okresie podkreślał, że Cerkiew nie powinna brać udziału w bieżących wydarzeniach politycznych. Wzywał do wiernych do zgody, miłości i cierpliwości<ref name="pravenc"/>.

W maju tego samego roku został pierwszym biskupem w Rosji, który został wybrany przez wiernych eparchii i kler drogą nowych, demokratycznych procedur. Zagłosowało na niego 699 delegatów z ogólnej liczby 1500<ref>M. Maszkiewicz, ''Mistyka i rewolucja. Aleksandr Wwiedeński i jego koncepcja roli cerkwi w państwie komunistycznym'', Nomos, Kraków 1995, {{ISBN |83-85527-24-9}}, s. 56</ref>; według innego źródła – 976 z ogólnej liczby 1561<ref name="pravenc"/>. W pierwszej turze wyborów na urząd metropolity zaproponowano 11 kandydatów, w II turze jego kontrkandydatami byli biskup ufijski i mienzieliński [[Andrzej (Uchtomski)|Andrzej]] oraz arcybiskup [[eparchia fińska i wyborska|fiński i wyborski]] [[Sergiusz (patriarcha Moskwy)|Sergiusz]]<ref name="sedmitza"/>. Dzień po wyborach, 26 maja 1917, decyzję głosujących potwierdził Świątobliwy Synod Rządzący, równocześnie nadając Ławrze św. Aleksandra Newskiego prawo [[stauropigia|stauropigii]]<ref name="pravenc"/>. Uroczysta intronizacja nowego metropolity miała miejsce 28 maja 1917 w [[Sobór św. Izaaka|soborze św. Izaaka]] w Petersburgu<ref name="sedmitza"/>. W sierpniu 1917 decyzją Świętego Synodu biskup Beniamin został podniesiony do godności metropolity. Wówczas jego działalność docenił również [[Sobór Lokalny Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (1917–1918)|Sobór Lokalny obradujący w latach 1917–1918]], wybierając go na zastępcę członka Synodu biskupów<ref>''Православная Российская Церковь...'', s. 251</ref>; 15 sierpnia 1917 Beniamin uczestniczył w rozpoczęciu prac soboru w [[Moskwa|Moskwie]]. Jako metropolita piotrogrodzki hierarcha stale podkreślał, że jego głównym celem działalności jest praca wśród najbiedniejszych<ref name="sedmitza"/>.

Po rewolucji metropolita Beniamin pozostał przy dawnych monarchistycznych poglądach. W 1918, po przeczytaniu notatki prasowej zapowiadającej wprowadzenie rozdziału państwa i Kościoła, zaapelował do władz o rezygnację z tego projektu<ref>R. Pipes, ''Rosja bolszewików'', MAGNUM, Warszawa 2005, {{ISBN |83-89656-15-9}}, s. 369</ref>. Według A. Kaszewarowa jego list w tej sprawie trafił do [[Rada Komisarzy Ludowych ZSRR|Rady Komisarzy Ludowych]], a po jego lekturze [[Włodzimierz Lenin]] nakazał przyspieszyć prace nad dekretem<ref>A. Kaszewarow, ''Православная Российская Церковь и советское государство (1917-1922)'', Издательство Крутицкого подворья, Moskwa 2005, s. 96</ref>. Beniamin był również konserwatystą, jeśli chodzi o pozycję prawosławia w Rosji. W liście napisanym po wyborze na katedrę petersburską napisał:

* Maszkiewicz M., ''Mistyka i rewolucja. Aleksandr Wwiedeński i jego koncepcja roli cerkwi w państwie komunistycznym'', Nomos, Kraków 1995, {{ISBN |83-85527-24-9}}.

* Pipes R., ''Rosja bolszewików'', MAGNUM, Warszawa 2005, {{ISBN |83-89656-15-9}}.

* Pospielovsky D., ''The Russian Church under the Soviet regime 1917–1982'', St. Vladimir's Seminary Press, New York 1984, t.I, {{ISBN |0-88141-033-0}}.

* Terlikowski T., ''Męczennicy komunizmu'', Dom Wydawniczy Rafael, Kraków 2008, {{ISBN |978-83-7569-048-4}}

* Wostryszew M., ''Патриарх Тихон'', Russkoje Słowo, Moskwa 1997, {{ISBN |5-232-02292-0}}