Kapitulacja III Rzeszy: Różnice pomiędzy wersjami

Na kategoryczne żądanie [[Józef Stalin|Stalina]] 8 maja (było to późnym wieczorem, według czasu moskiewskiego nastał już 9 maja) w kwaterze marszałka [[Gieorgij Żukow|Żukowa]], w gmachu szkoły saperów w dzielnicy [[Karlshorst (dzielnica Berlina)|Karlshorst]] w [[Berlin]]ie powtórzono podpisanie bezwarunkowej kapitulacji Wehrmachtu i innych sił zbrojnych III Rzeszy (z uzupełnieniem, że kapitulujące wojska zdają broń miejscowym dowódcom koalicji) przed przedstawicielami trzech [[Mocarstwo|mocarstw]] sojuszniczych – [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], [[Stany Zjednoczone|USA]] i [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]]. Obecni byli: generał [[Carl Andrew Spaatz|Carl Spaatz]] (USA), brytyjski marszałek lotnictwa [[Arthur Tedder]] oraz marszałek Gieorgij Żukow. Na uroczystość do Berlina generał [[Charles de Gaulle]] wysłał generała [[Jean de Lattre de Tassigny|Jeana de Lattre de Tassigny'ego]]. Zagroził on samobójstwem, gdyby odmówiono mu prawa do podpisania dokumentu i wywieszenia francuskiej flagi, a podpisujący akt kapitulacji (Wehrmachtu) w imieniu zwyciężonych [[Niemcy|Niemiec]] feldmarszałek [[Wilhelm Keitel]] skomentował obecność [[Jean de Lattre de Tassigny|de Tassigny'ego]] w ten sposób, że powinien on złożyć podpis po obu stronach – składających i przyjmujących kapitulację. W końcu po protokolarnych przepychankach, miejsce na flagę i podpis (po stronie przyjmujących kapitulację, ale też jako świadek) się znalazło. Oprócz Keitela, Szefa Naczelnego Dowództwa ''[[Wehrmacht]]u'' i Naczelnego Dowódcy Wojsk Lądowych kapitulację podpisali Naczelny Dowódca Marynarki Wojennej (''[[Kriegsmarine]]'') admirał [[Hans-Georg von Friedeburg]] i generał pułkownik lotnictwa (''[[Luftwaffe]]'') [[Hans-Jürgen Stumpff]], jako reprezentant Naczelnego Dowódcy Sił Powietrznych, gen. felmarsz. von Greima. Również przy "drugiej" kapitulacji delegaci niemieccy, zanim złożyli podpisy, przedłożyli aliantom pełnomocnictwa otrzymane od Naczelnego Dowódcy Wehrmachtu, wlk. adm. Karla Dönitza.

Przebieg procesu kapitulacji [[Wehrmacht]]u wpłynął w zasadniczy sposób na światową politykę w następnych dziesięcioleciach. [[Francja]] uzyskała bowiem dzięki temu status czwartego mocarstwa, dostała swoją [[Okupacja aliancka Niemiec|strefę okupacyjną w Niemczech]], w [[Organizacja Narodów Zjednoczonych|ONZ]] – stałe miejsce w [[Rada Bezpieczeństwa ONZ|Radzie Bezpieczeństwa]], a w 2005 roku – wizerunek żołnierza (obok radzieckiego, amerykańskiego i brytyjskiego) na moskiewskim pomniku na [[Pokłonna Góra|Pokłonnej Górze]] z okazji sześćdziesiątej rocznicy końca wojny. Mniej natomiast ważnym skutkiem faktu, że ceremonia w [[Berlin]]ie odbyła się – także ze względu na nieporozumienia wokół osoby de Tassigny'ego – dopiero późnym wieczorem 8 maja. Było to powodem tego, że przez następnych czterdzieści kilka lat świat zachodni obchodził rocznicę zakończenia wojny z hitlerowskimi Niemcami 8 maja, a [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] i państwa bloku socjalistycznego (w tym PRL) – 9 maja, ponieważ ceremonia odbyła się po północy czasu moskiewskiego.