Austriacy zgodzili się zwolnić większość francuskiego garnizonu i powrót żołnierzy do Francji. Uwolnionym nie wolno było walczyć aż do wymiany jeńców. Oficerowie mieli pozostać jako zakładnicy przez trzy miesiące w Austrii. Jednak w tajnym protokole Austriacy zażądali wydania "dezerterów z armii austriackiej", czyli w praktyce polskich legionistów. Po ostrym proteście Józefa Wielhorskiego, austriacki negocjator uspokoił, że chodzi mu o zbiegów z okresu oblężenia Mantui. Pod naciskiem Foissac-Latoura, polski oficer wycofał swoje zastrzeżenia, co okazało się błędem.
30 lipca wojska francuskie i sprzymierzone zaczęły opuszczać fortecę. Wcześniej zostały podzielone na jednostki francuskie i nie-francuskieniefrancuskie (z których Polacy stanowili 1800 ludzi). Austriaccy żołnierze, obserwujący przemarsz, przy użyciu siły zatrzymali maszerujące na końcu kolumny polskie. Żołnierzy potraktowano jak dezerterów. Podobny los spotkał polskich podoficerów. Wielu z nich poddano chłoście i wcielono do armii austriackiej. Był to koniec 2. Legii Legionów Polskich. Z Mantui wydostało się tylko ok. 300 Polaków, którzy – wmieszani pomiędzy Francuzów – uniknęli zatrzymania.
Foissac-Latour był później krytykowany przez Polaków za "zdradę", ale takżea przez rząd francuski: także za zbyt szybką kapitulację. Napoleon nakazał Foissac-Latoura wykreślić z listy generałów i zabronił mu nosić mundur.
