Wersja z 13:33, 31 sie 2015 edytuj 91.199.250.17 (dyskusja) drobne redakcyjne Znacznik: VisualEditor ← poprzednia edycja		Wersja z 12:18, 11 gru 2016 edytuj anuluj edycję Paweł Ziemian BOT (dyskusja \| edycje) Boty 1 384 060 edycji m zamieniam magiczny ISBN na szablon następna edycja →
Linia 12: Ozanian urodził się w [[Şebinkarahisar]] na terenie współczesnej prowincji [[Giresun (prowincja)\|Giresun]] w [[Turcja\|Turcji]]. Przodkowie jego ojca pochodzili z pobliskiej wsi o nazwie Ozan, w XIX wieku mieszkańcy wsi w obawie przed represjami ze strony Turków osiedli się w Şebinkarahisar. Wielu z nich w tym rodzina Andranika, przyjęła nazwisko Ozaniana na cześć rodzinnej miejscowości<ref>[http://www.hayzinvor.am/11835.html ՀԱՅՈՐԴԻ, ԱՐԹՈՒՐ (marzec 2012). "ԳԱՐԱՀԻՍԱՐՈՒ ՀՈՒՍՈ ԱՍՏՂ ԱՆԴՐԱՆԻԿ ..."]</ref>. Jego matka zmarła, gdy miał rocznej, opiekowała się nim starsza siostra Nazelia. Po ukończeniu szkoły pracował w sklepie stolarskim ojca<ref>[http://www.hayzinvor.am/11835.html ՀԱՅՈՐԴԻ, ԱՐԹՈՒՐ (marzec 2012). "ԳԱՐԱՀԻՍԱՐՈՒ ՀՈՒՍՈ ԱՍՏՂ ԱՆԴՐԱՆԻԿ ..."]</ref>. Adranik w wieku 17 lat ożenił się. Jego żona zmarła rok później przy porodzie ich syna, który zmarł dzień później<ref>[http://www.hayzinvor.am/11835.html ՀԱՅՈՐԴԻ, ԱՐԹՈՒՐ (marzec 2012). "ԳԱՐԱՀԻՍԱՐՈՒ ՀՈՒՍՈ ԱՍՏՂ ԱՆԴՐԱՆԻԿ ..."]</ref>. W 1888 roku młody Andranik związał się z ormiańską Socjaldemokratyczną Partią Hunchak, [[marksizm\|marksistowskiej]] grupy rewolucyjnej, członkiem partii został w 1891 roku. Za działalność w ruchu narodowo-wyzwoleńczym został aresztowany a w 1889 roku został skazany na rok więzienia za pobicie tureckiego żandarma. Gdy udało mu się uciec z więzienia w Mush, przeniósł się do Konstantynopola jednak szybko powrócił do zachodniej Armenii a następnie na Krym i Kaukaz, aby tam organizować broń dla walczących z Turkami, fedainami. Zimą 1895 roku, po przejściu 400 kilometrów z Kars do Sasun, spotkał dowódcę fedainów, Aghbiura Seroba i zdecydowała się na dołączenie do jego grupy. W 1894 roku, Andranik opuścił Partię Hunchak i dołączył do nowo powstałej Ormiańskiej Federacji Rewolucyjnej, z której potem dwukrotnie odszedł (od 1907 do 1914 a ostatecznie w 1917) z powodu rozbieżności z kierownictwem partii. Po śmierci Aghbiur Seroba w 1899 roku, Andranik został liderem grup fedainów ormiańskich z [[Waspurakan]] i [[Taron]] w zachodniej Armenii<ref>Chalabian, Antranig. General Andranik and the Armenian Revolutionary Movement. Southfield, Michigan: Antranig Chalabian, 1988. {{ISBN \|0-9622741-1-9}}.</ref>. Jego przełożeni dość szybko zorientowali się o jego talencie militarnym<ref>Mikayel Varandian, Մուրադ' Սեբաստացի ռազմիկին կեանքն եւ գործը, Hairenik, 1931, s. 96; (wersja angielska: Mikayel Varandian, ''Murad of Sebastia'')</ref>. Popularność i sympatia jaką zaskarbił sobie Ozanian była tak duża, że jego żołnierze zawsze zwracali się do niego po imieniu, nawet gdy w późniejszym okresie był generałem w Cesarskiej Armii Rosyjskiej<ref>Chalabian, Antranig. "Bold and fiercely determined, Andranik Ozanian spent most of his life as a revolutionary for his fellow Armenians," Military History, lipiec 1995, s. 10.</ref>. Linia 118: == Bibliografia == * Chalabian, Antranig (1988). General Andranik and the Armenian Revolutionary Movement. Southfield, Michigan. {{ISBN \|0-9622741-1-9}}. * Զօրավար Անդրանիկի կովկասեան ճակատի պատմական օրագրութիւնը 1914–1917 [Historic Timeline of Caucasian Front of General Andranik]. Boston: Baikar. 1924. * Aharonyan, Vardges (1957). Անդրանիկ. մարդը եւ ռազմիկը [Andranik: the man and the soldier]. Boston: Hairenik. Linia 129: * Աղայան, Ծատուր (1994). Անդրանիկ. դարաշրջան, դեպքեր, դեմքեր [Andranik: era, events, faces]. Yerevan. * Simoyan, Hrachik (1996). Անդրանիկի ժամանակը [Andranik's time]. Yerevan: Kaisa. * Agayan, Tsatur (1997). Андраник и его эпоха [Andranik and his era]. Moskwa: Международный гуманитарный фонд арменоведения им. Ц. П. Агояна. {{ISBN \|5-7801-0050-0}}. * Andranikological Review half-yearly periodical (2002–2004) * Simonyan, Ruben (2006). Անդրանիկ. Սիբիրական վաշտի ոդիսականը {{ISBN \|99930-0-103-1}}. * Hovannisian, Richard (1971). The Republic of Armenia: Volume 1, The First Years, 1918–1919. Los Angeles: University of California Press. {{ISBN \|0-520-01805-2}}. * Chalabian, Antranig (2009). Dro (Drastamat Kanayan): Armenia's First Defense Minister of the Modern Era. Los Angeles: Indo-European Publishing. {{ISBN \|978-1-60444-078-2}}. {{Kontrola autorytatywna}}

Andranik Ozanian: Różnice pomiędzy wersjami