Synchronizator karabinu maszynowego: Różnice pomiędzy wersjami

Po wprowadzeniu do służby ''szybkich bombowców'' zaistniała konieczność chronienia strzelca przed wiatrem, a jednocześnie zapewnienie mu odpowiednio szerokiego kąta obserwacji i ostrzału. Tak narodziły się wieżyczki strzeleckie wyposażone w jeden lub kilka karabinów maszynowych. Jednym z pierwszych bombowców wyposażonych w wieżyczkę strzelecką zainstalowaną na dziobie był [[Boulton Paul Overstrand]] wykorzystywany przez RAF i [[Martin B-10]] [[Korpus Powietrzny Armii Stanów Zjednoczonych|Korpusu Powietrznego Armii Stanów Zjednoczonych]].

 

 

Synchronizatory karabinów maszynowych pozostały w użyciu do zastąpienia myśliwców napędzanych śmigłem odrzutowcami. Postęp w technice budowy celowników i zapotrzebowanie na stosowanie większej liczby uzbrojenia strzeleckiego zminimalizowało konieczność użycia synchronizatorów. W [[skrzydło (lotnictwo)|skrzydłach]] samolotów można było zainstalować więcej karabinów i działek niż w relatywnie ciasnym kadłubie, dlatego wiele używanych podczas II wojny światowej myśliwców miało uzbrojenie zainstalowane właśnie w skrzydłach poza płaszczyzną śmigła, a skupienie pocisków ze wszystkich luf było ustawione na określoną odległość. Pomimo to większość krajów kontynuowało rozwój jednosilnikowych myśliwców z zamontowaną w kadłubie bronią, która wymagała użycia synchronizatorów. Ostatnimi myśliwcami wprowadzonymi do walki wyposażonymi w zsynchronizowane karabiny maszynowe były [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|radzieckie]] [[Ła-11]] i [[Jak-9]], które wzięły udział w wojnie koreańskiej.