Luigi Carlo Farini: Różnice pomiędzy wersjami

}}

 

 

Studiował medycynę w [[Bolonia|Bolonii]], w 1845 napisał manifest Ruchu [[Rimini]] stawiający za cel wymuszenie reform ustrojowych w [[Państwo Kościelne|Państwie Kościelnym]]. Po klęsce tego ruchu został osobistym lekarzem [[Hieronim Bonaparte|Hieronima Bonapartego]] i podróżował po Europie. Po amnestii ogłoszonej w 1846 przez nowo wybranego papieża [[Pius IX|Piusa IX]] wrócił do Włoch, pracując jako lekarz i zajmując kilka stanowisk publicznych w [[Rzym]]ie, 1849-1865 był deputowanym parlamentu [[Piemont]]u z [[Turyn]]u. W 1850 napisał radykalnie antyrewolucyjną broszurę ''Storia della stato romano dal 1815 al 1850'' ("Historia Państwa Rzymskiego od 1815 do 1850"); wspierał wówczas [[Camillo Cavour|Cavoura]], wraz z którym brał udział w pracach rządu [[Massimo d'Azeglio]] jako minister instrukcji publicznych (od października 1851 do maja 1852). W 1859 został mianowany piemonckim dyktatorem [[Modena|Modeny]] w związku z wybuchem wojny z [[Cesarstwo Austrii|Austrią]], później został mianowany przez Cavoura gubernatorem [[Neapol]]u. Od grudnia 1862 do marca 1863 mimo złego stanu zdrowia pełnił funkcję premiera Włoch, następnie zrezygnował ze stanowiska w celu kontynuowania leczenia.

 

* [https://www.britannica.com/biography/Luigi-Carlo-Farini Biogram w Encyklopedii Britannica (ang.)]

 

[[Kategoria:Premierzy Włoch]]

[[Kategoria:Urodzeni w 1812]]