Karolina Lanckorońska: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
takie tam prawdziwe info |
m Anulowanie wersji 48064126 autora 80.50.106.250 (dyskusja) |
||
Linia 24:
}}
[[Plik:Karol Lanckoroński z córką Karoliną, ok. 1900 r.JPG|thumb|240px|[[Karol Lanckoroński]] z córką Karoliną, ok. 1900]]
'''Karolina Maria Adelajda Franciszka Ksawera Małgorzata Edina Lanckorońska''' z [[Brzezie (powiat jędrzejowski)|Brzezia]] herbu [[Zadora (herb szlachecki)|Zadora]]<ref>[http://www.sejm-wielki.pl/b/psb.14691.6 Genealogia potomków Sejmu Wielkiego]</ref> (ur. [[11 sierpnia]] [[1898]] w Buchberg koło [[Gars am Kamp]], [[Dolna Austria]], zm. [[25 sierpnia]] [[2002]] w
== Życiorys ==
=== Wykształcenie ===
Pochodziła z rodu [[arystokracja|
Ukończyła gimnazjum w [[Wiedeń|Wiedniu]] (Freyung), w latach 1917-1921 studiowała, również w Wiedniu, historię sztuki. W 1926 na Uniwersytecie Wiedeńskim obroniła doktorat. Zajmowała się głównie zagadnieniami sztuki [[barok]]u i twórczością [[Michał Anioł|Michała Anioła]]. W 1935 habilitowała się na [[Lwowski Uniwersytet Narodowy im. Iwana Franki|Uniwersytecie Jana Kazimierza]] we [[Lwów|Lwowie]] na podstawie rozprawy ''Dekoracja malarska kościoła Il Gesu w Rzymie'' (wkrótce wydanej drukiem) i została zatrudniona na tej uczelni jako docent, kierownik katedry historii sztuki na Wydziale Humanistycznym. Jednocześnie pełniła funkcję sekretarza Towarzystwa Polskich Badań Historycznych we Lwowie. W październiku 1936 otrzymała prawo ''[[veniam legendi]]'' z zakresu historii sztuki na [[Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie|Wydziale Humanistycznym]] [[Lwowski Uniwersytet Narodowy im. Iwana Franki|Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie]]<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Nowi profesorowie na Uniwersytecie lwowskim | czasopismo = [[Gazeta Lwowska (1810-1939)|Gazeta Lwowska]] | strony = 2 | data = Nr 245 z 24 października 1936 | url = http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=44597}}</ref>. Odbyła serię wyjazdów naukowych do Anglii i Holandii, m.in. do [[London School of Economics]], gdzie przebywała w roku 1936/1937.
Linia 39:
W styczniu 1942 r. przyjechała ponownie do Lwowa z zadaniem zorganizowania filii Rady Głównej Opiekuńczej (tzw. Komitetu Polskiego) w województwie stanisławowskim. Wkrótce jednak (maj 1942) została w Stanisławowie aresztowana przez [[Gestapo]], przesłuchiwał ją szef Gestapo w [[Iwano-Frankiwsk|Stanisławowie]], Hauptsturmführer [[Hans Krüger (oficer Gestapo)|Hans Krüger]], znany z [[Mord w Czarnym Lesie|akcji wymordowania polskiej inteligencji]] w Stanisławowie. W przekonaniu, że aresztowana wkrótce poniesie śmierć, oficer gestapo pochwalił się przed nią swoją decydującą rolą także w [[mord profesorów lwowskich|mordzie profesorów lwowskich]] (3 na 4 lipca 1941). Już po wojnie zeznania Lanckorońskiej oraz przekazany b. rektorowi Uniwersytetu Lwowskiego [[Stanisław Kulczyński|Stanisławowi Kulczyńskiemu]] tzw. ''Raport Karli Lanckorońskiej'' (opublikowany w 1977) były ważnymi dowodami przy próbach wyjaśnienia zbrodni lwowskiej.
Lanckorońska została przeniesiona ze Stanisławowa do Lwowa, a następnie wysłana do [[Ravensbrück (KL)|obozu koncentracyjnego Ravensbrück]] (nr obozowy 16076), doczekała tam jednak zwolnienia. U schyłku wojny 5 kwietnia 1945 uwolniono ją po interwencji Carla J. Burckhardta, prezesa Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Wydarzenia wojenne opisała w książce ''Wspomnienia wojenne 22 IX 1939 – 5 IV 1945'' nominowanej do [[Nagroda Literacka „Nike”|Nagrody Literackiej Nike]] 2002<ref>{{Cytuj stronę|tytuł = Nagroda Nike 2002|url = http://nike.org.pl/strona.php?p=28&eid=7|opublikowany = nike.org.pl|data dostępu = 2015-08-20|imię = |nazwisko = }}</ref>.
=== Po wojnie ===
|