Technologia wielkopłytowa: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
dzwig podnosi towary/osoby w gore wzdluz prowadnic (potocznie winda wyciag) zuraw nie posiada prowadnic w celu podnoszenia towarow w gore |
|||
Linia 24:
Polska wielka płyta narodziła się w latach 50. XX wieku i aż do połowy lat 80. stanowiła podstawę [[Budownictwo mieszkaniowe|budownictwa mieszkaniowego]]. Pierwszy blok tego typu w Polsce powstał w [[Kraków|Krakowie]] – [[Nowa Huta (część Krakowa)|Nowej Hucie]] na [[osiedle Hutnicze (Kraków)|osiedlu Hutniczym]]<ref>Waldemar Komorowski, ''Urbanistyka i architektura Nowej Huty 1949-1959'' w: Rocznik Krakowski, tom LXXI – 2005, s. 189-214.</ref><ref>[http://sosnowiec.gazeta.pl/gazetasosnowiec/1,93867,6329503,Wielka_plyta_wytrzyma_jeszcze_wiele_lat.html M. Wybieralski, E. Mikulec, ''Wielka płyta wytrzyma jeszcze wiele lat'', Gazeta.pl 28.02.2009].</ref>, następne pod koniec lat 50. na [[Ulica Wolska w Warszawie|ulicy Wolskiej]] w Warszawie<ref>{{Cytuj|autor=Kazimierz Piechotek, Maria Piechotek|tytuł=Jak budowano wielką płytę|czasopismo=Newsweek.pl|data=2010-02-06|data dostępu=2016-11-16|url=http://www.newsweek.pl/polska/jak-budowano-wielka-plyte,53295,1,1.html|język=pl-PL}}</ref>. Okres największego rozwoju budownictwa mieszkaniowego, bazującego na technologii wielkopłytowej, przypada na lata 70. XX wieku. Był to okres planowania i budowy nowych, dużych [[Osiedle mieszkaniowe|osiedli mieszkaniowych]]. Właśnie na nich stawiano bloki mieszkalne z wielkiej płyty. Montaż budynków z gotowych prefabrykatów na placach budów przebiegał w dość szybkim tempie. Jednak przed oddaniem mieszkań do użytku następowała nieco wolniejsza faza prac wykończeniowych, dodatkowo spowolnionych przez nieterminowe dostawy potrzebnych materiałów.
Technologia budownictwa mieszkaniowego oparta na wielkiej płycie nie była tania. Produkcja elementów w wytwórniach była energochłonna, ponieważ większość z nich „naparzano”, czyli przyspieszano procesy wiązania i twardnienia betonu w formach przez poddawanie ich działaniu podwyższonej temperatury. Gotowe elementy były ciężkie i wymagały dostarczania ich na [[plac budowy]] drogimi środkami transportu (kontenery na przyczepach tzw. niskopodwoziowych o ładowności 30 ton), przy użyciu samochodów dostosowanych do transportu ciężkich i wielkogabarytowych elementów ([[ciągnik balastowy]]). W celu ułatwienia transportu zazwyczaj budowano w obrębie powstających osiedli wytwórnie poligonowe. W ten sposób unikano przewozu przez najbardziej zatłoczone drogi. Załadunek, rozładunek i montaż wymagał użycia [[Żuraw wieżowy|
=== Problemy związane z wielką płytą ===
| |||