Aleksandr Suworow: Różnice pomiędzy wersjami

Już w dzieciństwie pod nadzorem ojca, gen. lejtnanta Wasilija Iwanowicza Suworowa (1705–1775; doradcy cara [[Piotr I Wielki|Piotra I]]) uczył się matematyki, literatury, historii sztuki, astronomii i języków obcych, a także studiował takie działy z dziedziny wojskowości jak: jeździectwo, strzelectwo, szermierka, taktyka, [[kartografia]], [[artyleria]], sztuka fortyfikacji i historia sztuki wojennej. Ze względu na słaby stan zdrowia we wczesnym dzieciństwie, szczególnie pieczołowicie poddany był usprawniającym ćwiczeniom fizycznym. Jeszcze jako chłopiec w 1742 został wcielony do wojska jako szeregowy żołnierz i służył w Siemionowskim pułku Gwardii Cesarskiej, w którym dosłużył się w 1748 rangi kaprala. W 1754 po ukończeniu nauki w Akademii Wojskowej został mianowany porucznikiem (oficerem) i skierowany do Ingermanlandzkiego pułku piechoty. W okresie od 1756 do 1758 służył w Kolegium Wojennym. W czasie [[wojna siedmioletnia|wojny siedmioletniej]] 1756–1763 od 1758 na stanowiskach sztabowych i dowódczych. Walczył w [[bitwa pod Kunowicami|bitwie pod Kunowicami]] 1759, w opanowaniu [[Berlin]]a 1760 i [[Kołobrzeg]]u 1761. W 1762 mianowany do stopnia pułkownika i wyznaczony na dowódcę Astrachańskiego pułku piechoty. Od 1763 do 1769 dowódca Suzdalskiego pułku piechoty. W latach 1764–1765 napisał i wprowadził do użytku „Instrukcję pułkową” – instrukcję o porządku wojskowym, metodach szkolenia i wychowania żołnierza i oficera.

 

 

W 1761 został inicjowany do [[Petersburg|petersburskiej]] [[loża wolnomularska|loży masońskiej]] Des Trois Etoiles. Wyższe stopnie wtajemniczenia uzyskał w [[Kaliningrad|Królewcu]], w loży Zu Den Drei Kronen.